Antennes

Grappig probleem heb ik:
Ik wil iets schrijven over ‘mijn Alzheimer’, terwijl ik me ertoe moet zetten om te beseffen dat ik dat heb, elke keer opnieuw. Ik vind de inspiratie om te schrijven dus in de erkenning van het feit. Dat is wat je noemt waterdicht.

Zo word ik dus ook gedwongen om precies te volgen hoe het me vergaat, en dat dan weer zo precies mogelijk te laten weten.
Deze ‘oplettendheid zonder verheffing’ mag ik wel beschouwen als een vrucht van de Alzheimer!

Dat geldt ook voor de nabijheid van mijn zoon en mijn dochter, en mijn zus: ze zijn lief, zorgzaam, opgewekt en heel nabij.
Wie daarin uitblinkt is mijn man. Hij zorgt voor de nodige voedingssupplementen, we doen samen boodschappen, hij bedenkt prettige uitjes – en: hij is mijn geliefde!

*

What’s up?

Tja.
Geen stomme gedachten toelaten, mezelf niet centraal stellen: daar heb ik mijn handen vol aan. Maar ik wéét dat het mogelijk is, zelfs al zou ik nog veel zieker zijn. ‘Toelaten’ geeft het wel goed weer, want het betekent dat je ze – de stomme gedachten – serieus neemt, waardoor je een speciaal geval wordt. En een speciaal geval heeft speciale aandacht nodig van speciale mensen.
Alweer kan ik zeggen: dat is een verheviging van een allang aanwezige eigenschap.

Mijn antennes voor de fouten van een ander zijn sterk ontwikkeld. (Trouwens ook voor de fouten van mijzelf.)
Eigenlijk is het nogal eenvoudig: jaloezie is meestal de kern.
Dit is een goede kans om die jaloezie van haver tot gort te leren kennen.

In de boeddhistische skandha-leer is het zo: als jaloezie opkomt en je hecht je er niet aan, openbaart zich de Boeddha in het hart van de afgunst als de wijsheid van het gewaarworden van je eigen vermogens.
Niet weg wensen dus, die jaloezie, dat werkt trouwens toch niet. Wél: gewaarworden dat het opkomt en er niet aan toegeven. En dan blijk je daardoor je eigen vermogens in een helder licht te zien en beschikbaar te hebben! Wonderbaarlijk toch? Wonderbaarlijk en mogelijk.

Daarop richt ik mij nu, zo helpe mij God.