Verslag van een paar dagen

13 augustus 2014
Hoe het nu gaat?
Het is nog steeds met enige tegenzin dat ik mij ertoe zet om ‘erover’ te schrijven.
Dat hoort erbij denk ik.

Als je een zweer hebt die even geen pijn doet zeg je ook niet ’hij is weg’. En die neiging heb ik nog steeds wel. Maar het is echt nodig, ook omdat ik door dit te schrijven mijzelf ook helemaal op de hoogte breng.
En ik vind het een geluk dat er mensen zijn die dit lezen, dat helpt mij om heel precies te voelen wat ik voel en dat onder woorden te brengen. Geen egotrip, maar pure waarneming.

Nu weet ik van niks. Maar ik beeld mij niet meer in dat dat betekent dat het over is of opgelost. Ook als ik, zoals nu dus, niet dat nare gevoel heb, vraag ik me wel af of  ik dat briefje dat ik net aan iemand stuurde niet met dezelfde woorden al eerder gestuurd heb.
Nou hoop ik maar dat wat ik nu aan het schrijven ben ook geen oude koek is.
Het blijft gelukkig nog steeds zo dat het fijn is om hier te zijn, dat ik gelukkig ben met Hans, dat we lieve vrienden hebben, en dat ik het moeilijk vind maar het ook neem zoals het is.

*

14 augustus
Steeds weer raak ik in de verleiding om te denken dat het nu over is. Dat komt ook doordat dit geen ziekte is die duurzaam pijn doet. Wel hoort erbij dat de herinnering snel vervaagt
en bovendien anders wordt dan de werkelijkheid. Dat vind ik heel vervelend en ook zo ontluisterend. Want in die herinnering valt het allemaal wel mee. En dat geloof ik dan ook nog een tijdje.

Het is niet makkelijk voor anderen hoor, deze Alzheimer.
Als ik iets wil dan moet het meteen. Dan ben ik het middelpunt van het heelal en ik heb nog gelijk ook.
Daar heb ik altijd wel een handje van gehad, maar het besef dat ik dat doe werkt nu steeds minder goed. En dat leidt regelmatig tot herrie.
Het is trouwens wel geestig dat ik nu als het ware gedwongen word om dat waaraan ik mij altijd vast hield, mijn kijk en mijn gelijk, op te geven.
Er zit niets anders op.

*

15 augustus
En dan toch weer, een dag later, ben ik helemaal van top tot teen  hier zonder dat er iets hoeft, samen met mijn geliefde.

*

17 augustus
Het zijn de altijd al aanwezige egocentrische trekjes die nu zo worden uitvergroot.
Ik zag in het verpleeghuis waar mijn moeder verkeerde bijna nooit twee mensen naast elkaar zitten. Aan een grote ronde tafel zaten er dan bijvoorbeeld drie, zo ver mogelijk van elkaar vandaan.
Er was ook geen communicatie, ze zochten elkaar niet op.
Blijkbaar waren ze zo op zichzelf dat er geen behoefte was aan gezelschap.

Nou ben ik zelf ook nooit zo’n  hartelijk type geweest, en stond ik altijd nog al gauw met mijn mening klaar, maar ik houd wel van gezelschap en intimiteit. Ja, ik ben wel benieuwd. En daar heb ik ook mijn werk van gemaakt. Ik wil graag weten wat iemand drijft, en ik help graag mensen om ontspannen zichzelf te zijn en datgene wat hen daarbij in de weg zit niet als een last, maar als een bij hen horende opgave te zien. Daar moet je ‘je last’ heel precies voor leren kennen.
Dat gebeurt nu wel bij mij, juist omdat mijn egocentrisme zo duidelijk merkbaar en voelbaar wordt.
Hierbij heb ik de mazzel dat mijn man, mijn dochter, mijn zoon, mijn zussen en anderen die mij goed kennen gewoon met mij omgaan. Ik krijg zelfs regelmatig op mijn lazer omdat ik me zo egocentrisch en veroordelend gedraag. Hoe naar ik dat soms ook vind en hoe sterk ik me dan ook verdedig, dat is goed. Want de impuls komt van binnenuit en staat los van Alzheimer.

Deze Alzheimer vergt dus van je, van mij, dat je bereid bent alles in te zetten om aanwezig te zijn en te zien dat anderen bestaan. Terwijl de neiging juist vaak is om dat niet te doen.
Dat wil gek genoeg zeggen dat er een ontwikkeling van je normale manier van doen van je wordt gevraagd, een verdieping, waarin  je meer dan vroeger benieuwd bent naar je effect op een ander.
Dat kan best. Je hart wordt door deze ziekte niet afgesloten. Het zit in je hoofd en dat moet je dus anders leren gebruiken. Op je oude dag kun je jezelf gaan zien zoals je bent.
Dat gebeurt nu dus met mij.