Beste lezer,
Ik laat even iets van mij horen.
Ik ben bezig met een paar artikelen tegelijkertijd. Van binnen vormen ze zich, maar ik kan de inspiratie nog niet omzetten in woorden, omdat ik steeds niet de tijd daarvoor heb. Mijn vrouw Hanneke is voortdurend op mij gericht, ik kan geen vijf minuten meer op mijzelf zijn, en er zijn wat hulptroepen weggevallen. Gelukkig springen andere mensen bij. Dat is heel fijn.
Ik hoop de komende tijd mijn serie over hulp en Hulp te kunnen afsluiten, nog drie, vier afleveringen vermoed ik.
Het einde luistert nauw. Verwoording leidt snel tot conceptualisering, weg van de beleving. Dat zou ik zonde vinden. Waar het om gaat is teer en niet in één vakje onder te brengen.
*
Ik schreef heel, heel lang geleden een gedichtje. Een boodschap in een fles, die steeds weer bij mij aanspoelt:
De kwelling is voorbij
als alles uitmondt in dit leven
en ik mijzelf niet meer wil geven
dan wat hier wordt tot mij.
Ah, ja dat klopt. Dank u, meneer Hans, voor de herinnering. Zo is het inderdaad.
Dan is er geen kramp meer. Niet de kramp van het streven en niet de kramp van het schrap zetten of terugdeinzen. Zonder kramp is dit het. Is dit Dit.
Gaat het dus om aanvaarding? Nee, het is eenvoudiger dan dat. Het gaat niet om acceptatie of aanvaarding, maar om erkenning. Erkenning van de werkelijkheid. Zonder deze op te leuken of zwaarder te maken. Zoals het is.
Dat was inderdaad in alle frustratie de grondtoon van de afgelopen maand.
Een vriendin schreef vanmorgen:
Wonderbaarlijk mooi hoe wij beiden intensief kunnen en mogen liefhebben, terwijl er in de ogen van velen veel ontbreekt. Bij C. zijn materiële menselijk lichaam en bij Hanneke een gedeelte van haar menselijk denkvermogen. Ik ben dankbaar voor onze bijzondere Kracht van Liefde!
C. is haar echtgenoot, die een aantal jaren geleden is overleden, maar die zij bij zich en om zich heen ervaart. Zij voelt hem, ruikt hem, ziet en hoort hem. Zij is hem, zoals zij het zegt, altijd gewaar met haar ‘spirituele’ zintuigen.
Zij woont in het buitenland. Als zij van een bezoek aan Nederland terugkeert naar haar huis, koopt zij op Schiphol haringen en jenever. Daar genieten ze dan samen van, zij en haar man. Zoals vroeger, ook nu.
Zo hebben Hanneke en ik onze ‘haringen en jenever’. De humor die ons verbindt en waarvan wij genieten, de muziek, ons zicht op mensen, onze liefde voor mensen, kleine dingen die ons elkaar doet aankijken en glimlachen.
En net zoals mijn vriendin ben ik dankbaar, terwijl het tegelijkertijd vanzelf gaat, want zo zijn wij. Ik ben dankbaar omdat ik ervaar dat ik hierin word meegenomen, voorbij mijn vermogens, en dat er hulp en Hulp is.
En toch gaat het vanzelf. De Hulp giet niet iets in mij, maar wekt in mij dat wat mij het liefst is en dat volg ik.
Ik noem dat tegenwoordig buigen. Ik buig mij met al mijn verlangens en frustratie, met dat weerbarstige karakter van mij, met mijn strammer wordende lichaam, met mijn herinneringen en voorstellingen. Ik buig mij.
En waar ik mij voor buig?
Waar gaat het anders om
dan dat ik in dit moment
van herkenning mij buig
mij buig voor de glimlach
die het al doortrilt
en geen traan
voor niets laat vloeien.
Dag. Hopelijk tot gauw.
Hans
Ik heb op dit moment helemaal geen mooie woorden om het te zeggen, dus alleen dit: vandaag lukt het mij niet! Voor geen meter!. Ik ben intens verdrietig.
Beste Joke, Het voortdurende verlies. En dat het onomkeerbaar is. En toch, ik blijf het zeggen, omdat ik het steeds weer zo ervaar: daarin wordt ons niet alleen iets afgenomen, er wordt iets nieuws blootgelegd, dat we niet zo kenden, een weerloosheid waarin eigenlijk niets standhoudt, behalve, ik zeg het weer, liefde. Zo is het, ook zonder woorden. En met woorden wens ik jou veel liefs toe. En huil maar. Daar is niks mis mee. Hartelijke groet, Hans
Dankjewel, ik kan er even niets mee vandaag. Maar dat komt, dat komt nog.
Namasté: buigen voor het mysterie in alles
Wat is het toch een mooie groet, die aansluit bij je woorden.
**************************** Fijn om dit allemaal te lezen. Ik bleef een beetje steken bij dat verschil, want daar was ik ook net mee bezig: tussen aanvaarden/accepteren en je buigen voor de werkelijkheid, voor dat wat nu IS. Ik vind het zeker wel een verschil. Bij het eerste (aanvaarden/accepteren) blijft er iets van afstand, je wil wel aanvaarden en dat lukt mogelijk ook wel, maar er klinkt toch iets in door van : dat je toch eigenlijk in de diepte dat gebeuren liever niet wil, of had gewild. ‘Je buigen voor’ klinkt respectvoller voor dat wat IS. Dat (h)erkennen.
En of je dan verder iets hoeft te ‘doen’….., ach dat is weer een stap verder. Laat ik even rusten.
Toelaten’, helemaal, gaat ook aardig in de richting lijkt me
********
Ik heb niet alles gelezen de laatste tijd, over HULP en hulp; kom er haast niet aan toe. Maar ik ben van plan alles op te zoeken. Voor nu: —- DANK —- Hans en Hanneke, en alle mensen die reageerden.
(Ik heb nog een beetje gepuzzel over “wat hier wordt tot mij”; dat woordje ’tot’. Is het dat als ik alles (het leven zoals het is) toelaat/erken/en me ervoor buig, dan neem ik het in mij op, dan word ik dat leven?
Nou neem nog maar een borreltje bij de haring……. ****************************************
“Erkenning van de werkelijkheid . Zonder deze op te leuken of zwaarder te maken. Zoals het is.”
Ik zal niet in detail treden hier, maar er gebeurde wel iets in mijn leven wat ik moeilijk vind te aanvaarden en te erkennen zoals het is. Je helpt me dat wel te doen,” zonder op te leuken of zwaarder te maken. ”
Dank je wel daarvoor.
Juist omdat alles wat je zegt niet (alleen) conceptueel, maar zo doorleefd is, komt het recht mijn hart binnen.
Mooi! Dank je wel. Sterkte en veel liefs voor jullie beiden.
Wat is nu het verschil tussen ‘aanvaarden’ en ‘ erkennen’?
Ik ervaar ook een zekere bevrijding uit ‘ toelaten’ je niet blijven verzetten….
Beste Kees, Toelaten, zonder afweer zijn of je in ieder geval niet door je afweer laten bepalen, ja, dan land je in de werkelijkheid. Dat is clean en heilzaam. Al die, zoals ik het noem, fantasie-spanning (hoe het anders had moeten zijn, wat er allemaal mis kan gaan etc.) lost daarin op. Hannah van Dijk gaat in haar reactie hierboven verder in op het verschil tussen aanvaarden en erkennen. Ik vind dat zij het mooi zegt. Vriendelijke groet, Hans
Vrede en heel veel goeds voor jullie allebei …..(zei ik, maar geen idee of het weg is, het verdween ineens)
Nu ja, dubbel vrede en goeds kan geen kwaad. Dank en hartelijke groet, Hanna
Dank voor de mooie woorden
Het is zo helpende, dit
Niet zo hard hoeven werken
Geen antwoorden hoeven te zoeken
Ervaren , zijn, met alles wat er is
En vooral oog blijven hebben voor de liefde
Lieve Hans, veel sterkte samen in de aanvulling en het gemis.
Dank voor de mooie zinnen.
“Het gaat niet om acceptatie of aanvaarding, maar om erkenning. Erkenning van de werkelijkheid.”
Dat is een mooie; die hou ik erin!
Van actief proberen te aanvaarden of the accepteren naar: Erkenning -te ervaren- zonder iets te doen met de resultaten.
Wat een opluchting opeens. Ik hoef niets te doen. Weer een last van mijn rug af. Alleen maar te ervaren en daarmee te ‘erkennen’. Dat is genoeg.
En ik wist het eigenlijk al, maar telkens met nieuwe woorden gezegd blijkt de ontdekking ook weer nieuw.
Ik ben dankbaar voor je nog immer voedende inzichten.
lieve Hans, deze woorden voelen voor mij alsof jij weet /ervaart waar ik doorheen struikel :
De kwelling is voorbij
als alles uitmondt in dit leven
en ik mijzelf niet meer wil geven
dan wat hier wordt tot mij.
en dan : geen acceptatie maar erkenning.! .Ja, Jij weet het zuiver te verwoorden ; Erkennen wat is , en daarvoor buigen..
en dan vloeit er toch bij mij een traan van herkenning en erkenning. .dank lieve Hans.
Ja, een cadeautje was dit. Dank!
Wat prachtig “De Hulp giet niet iets in mij maar wekt in mij dat wat mij het liefste is en dat volg ik.”
Dat is precies de kern.
Dank