Tijd voor een nieuw stukje.
Dat weet ik. En ik weet het eerder dan de inhoud.
Eens even kijken.
Ik denk: ‘Misschien komt er vanzelf iets tevoorschijn als ik voor mijn computer in de houding ga zitten’.
Dat klopt, want dit begin is er nu dus.
Ik heb zulke aardige, lieve, stimulerende reacties gekregen op mijn vorige schrijven,
dat ik gewoon maar eens kijk wat er gebeurt.
Kijk, Alzheimer op zich is geen onderwerp meer. Blijkbaar heeft mijn lichaam het gewoon opgenomen en ergens in mij ondergebracht.
Waar ik nu op moet letten is dat een zekere gemakzuchtigheid het niet zo nu en dan overneemt.
Eigenlijk pak ik dus de draad op die er altijd al was. En wat is daar dan interessant aan voor een ander, zodat ik het zelf ook graag zou lezen?
Ja, bijvoorbeeld dat ik gewoon meer openlijk benieuwd ben geworden naar de moeite die de ander moet doen.
Ik ging er bijvoorbeeld vanzelfsprekend van uit dat Hans op zijn kamer lekker aan het schrijven was. Hij zit immers altijd vol met inspiratie en dat is dan wel een beetje zoeken, maar van binnen is er natuurlijk die eeuwig doorgaande bron.
Wat een flauwekul!
Binnenkort is er weer werk aan zijn winkel, en ik zie en begrijp nu zo goed wat dat van hem vraagt.
Niks vanzelf, dus moet ik ook niet even binnenlopen om iets te vragen wat ik niet begrijp.
Er is geen enkel verschil tussen mijn moeite en de zijne.
En dat gaat voor iedereen op.
Wat is mededogen toch een liefdevol en krachtig begrip.
Ohhhh Hanneke je tekeningen zijn zo geweldig!!! Ik houd van de humor en de milde zelfspot en de helderheid!!!! Lang niet gek 😉
Ja Hanneke, dat is steeds weer aan de orde, gewoon gaan zitten, dat besluit nemen, dat is de eerste stap, een begin zoeken, nee, ervaren en afwachten wat er aan de orde is. Van daar uit komt de rest voort, soms gemakkelijk en soms heel heel moeizaam. Als ik dat volg ontstaat de rij-dans die je tekent, ik en jij en ik en jij, een verbinding . Als ik niet die moeite doe ontstaat er iets vervelends in me, een ontevredenheid. Zo lees ik je stukje, wat dus inderdaad gaat over helderheid en niet over alzheimer bij voorbeeld. Fijn!
Lieve Hanneke,
Wat fijn om weer iets van je te horen/lezen. En geen doorwrochte gedachte maar gewoon dat wat opkomt als je ervoor gaat zitten. Mededogen…….Je bent en blijft een leraar. Dank je wel.
Groet en heel veel liefs.
Marian Lamboo
Wat ik zo mooi aan je stukje vind Hanneke is de beginzin gewoon voor de computer gaan zitten en kijken wat er komt.Daaruit spreekt voor mij vertrouwen.En ja ik moet nu ook moeite doen, Heb ook mijn beperkingen en als ik niet op pas krijgen ze de overhand. Dus werk aan de winkel. Dank hiervoor Hanneke.
Lieve groet
Erica
Eenvoudig mooi en een prachtige tekening!
Lieve Hanneke,
Dank voor je geschreven stukjes.
Deze keer raakte mij vooral het zinnetje: “dat er geen verschil bestaat tussen de moeite van jou/mij en die van de ander!”
Ik lees je stukjes altijd met veel interesse, maar voel me niet geroepen om altijd te reageren. Weet dat ik ze altijd lees en tot mij neem, dus dank voor het delen van je gevoelens en gewaarwordingen.
Liefs, Aminata Gregory
Zo waar Hanneke, dat er geen verschil bestaat tussen de moeite van jou/mij en die de ander! Goed om dat nog eens uit te spreken.
Een leuke tekening maakte je! WAt ik grappig vind is dat je neus steeds een andere kant opstaat.
Ben je inmiddels vertrouwd geraakt met de nieuwe omgeving in Sauerland, of zijn jullie alweer thuis?
We zien elkaar volgende week weer in het Longchenpa vertaalgroepje bij jullie thuis, leuk!
Mooi, deze eenvoudige waarheid en dat tekeningetje, te gek!
Wat een te gekke tekening weer. Mooi ritme. Wonderbaarlijk ook, die doorgaande beweging en die ogen die alles lijken te zien.
Prachtig.
Paul