Lieve mensen,
Zittend in mijn kamer
weet ik dat ik weer iets wil schrijven, maar wat?
Dat vraagt een stilte zonder voorstellingen.
Het blijft maar kort stil. En dan komt er toch iets tevoorschijn wat ik graag wil vertellen.
Heel simpel: ik ben zo tevreden hier.
Het is prettig om zo’n kamer voor mezelf te hebben,
met zoveel spulletjes die ik mooi vind en wil bewaren,
bijvoorbeeld een foto op straat in Utrecht toen ik een jaar of drie was, aan de hand van mijn vader,
en de kindertekeningen die Lotus en Jana (de kinderen van Anna) voor me hebben gemaakt, en niet te vergeten de prachtige plaat die ik van Paul Kalter heb gekregen, en nog veel meer.
Het lijkt zo gewoon, maar het klopt als een bus.
Zeker heb ik Alzheimer, en dat is een ziekte met weinig proportie. Of het is vreselijk of het is te gek of ik besta eigenlijk niet meer. Alles in het extreme.
Maar tegelijkertijd is het ook niks anders dan een bovenmatige nadruk op bepaalde aspecten van mijzelf. Zo ‘apart’ was ik altijd al, en ik denk eerlijk gezegd dat de ziekte een ring legt om datgene waarin ik mezelf apart en bijzonder vind en vond, en dat dan versterkt, waardoor de lol verdwijnt en er van mededogen geen sprake meer is. Wat flauw eigenlijk.
Tja, en het is heel verleidelijk om daarin mee te gaan.
Dat merk ik tegenwoordig, en ik zie het nu in plaats van dat oordeel te hebben.
Ik ben wel nogal egoïstisch ingesteld, en ik vind ook heel gauw iets van iemand,
maar de Heer heeft ervoor gezorgd en gewaakt dat er een signaaltje in mij afgaat als dat gebeurt,
en ook, en dat is echt fijn, dat ik uit mezelf de mensen ga zien zonder die mening.
Mensen helpen mij ook daarbij. Ik heb een vriendin die mij pas geleden op mijn kop gaf toen ik negatief oordeelde over een vrouw, terwijl dat eigenlijk, zoals zo vaak,
een vorm van jaloezie was. Vroeger had ik dan gewoon niet geluisterd, nu gaf ik haar gelijk.
Ja, ik zie het als de opgave van de mens om tussen de mensen te zijn, en als je dan weet dat je echt op je plaats bent te midden van die mensen, dan gaat alles je aan.
Is het niet wonderbaarlijk dat je dan dat signaal krijgt van binnen? Nu komt het erop aan, zegt dat signaal.
Zo werkt het echt.
Dank u wel lieve Heer.
Hoi Hanneke
ik werd op je blog geattendeerd door hans, via frederik
het is heel prettig de helderheid van jouw jou te lezen, dwars door de -duitse naam- heen.
ik heb de link gelijk gestuurd aan mijn dochters.
na nu is de wereld van hen immers. ik hoop dat je bijdrage vormend is voor hun perspectief.
lieve groeten en een gelukkig nieuwjaar.
Gurbe
Hanneke je ontroert me zeer. En ik zeg je na: dag mens tussen de mensen, en dank je wel lieve heer.
Wat een mooie zin: als mensen tussen de mensen zijn en dan weten dat je op je plaats bent te midden van die mensen.
Dank je wel, de juiste woorden op het juiste moment.
Ben zo blij dat je me blijft herinneren aan dat signaaltje van binnen, dank daarvoor.
Liefs Erica
Wat heb je dat lief verwoord. Het wekt de stilte in mij.
Paul
Hanneke,
wat een fijn bericht! Ik vind het mooi dat jij de inspiratie zo volgt: je gaat zitten zonder beelden en wacht…. je bemoeit je niet met wat verschijnt in de stilte. Ja, mooi, zo is je tekening ook, veel stilte en ruimte, dag! En liefs,
Mieke.
Ik word al weer blij van jou, van je bijzondere eerlijkheid en scherpe, ja wat eigenlijk, observatie, waarneming, nee, eigenlijk van je zozeer aanwezig zijn! En van dat je daarover vertelt.
Dank je wel!
Ja, Hanneke, hoe mooi is het als tevredenheid je gegeven is. Dankbaar ben ik.
Hallo Hanneke,
Wat prachtig verwoord. Te- vreden, is in vrede, zonder oordeel beeld en zo.
En bemerken wanneer je niet te-vrede bent. wat je dan wel niet allemaal doet…….
oei , oei
Zo’n moment van te-vreden zijn……..is een prachtige parel.
geniet ervan,
lieve groet,
Helmi
Ik lees je verhaal en kan er vrolijk om lachen, terwijl ik ook zeer tevreden in mijn eigen werkkamer zit. Dank je! Liefs, Els