Het is alweer een tijd geleden dat ik iets geschreven heb.
Het kwam ook gewoon niet in me op, waarschijnlijk ook omdat ik veel meer dan vroeger bezig ben me te oriënteren: ‘Waar ben ik precies, wat was ik ook alweer aan het doen en waarom?’.
Lastig hoor. En dan heb ik ook nog die zere gebroken linkerarm, waar ik nu gaandeweg wel aan ben gewend, maar leuk is anders.
Toch blijft het precies net zoals vroeger echt zaak om me er niet in te verliezen.
Tjonge jonge, wat is het toch mogelijk om in een oogwenk iets te zien of te voelen dat in de weg zit en me daarin dan te verliezen, als vanzelfsprekend naar Hans te gaan en hem dat dan te vertellen. Alsof hij meteen klaar kan staan en het zelf o zo makkelijk heeft. Nou, dat is niet waar hoor.
Ik begrijp wel dat die Alzheimer heel egocentrisch is: maar ja, toen ik dit nog niet had, was ik net zo goed nummer één en toen gedroeg ik me ook vaak zo. Ik kan de ziekte dus echt niet de schuld geven. Sterker nog, als ik het zo bekijk is het eigenlijk een hulp, als een spiegel die me noopt om erin te kijken.
Kortom, aanwezig zijn en vooral ook oog en gevoel hebben voor mijn liefste, wordt steeds meer nummer één.
En dat is helemaal geen nare opgave!
Hoi Hanneke,
Ik moest vandaag aan je denken, zoals je toch wel regelmatig even in me op komt, evenals je man Hans,
Ik geef je liefs, dat is wat in mij opkwam te doen.
Mieke
Dag Hanneke, n.a.v. publikaties over (een andere?) Hans Korteweg de dichter googelde ik wat en kwam terecht bij jouw Hans en bij jou. je hebt me tijdje op de boot begeleid. Ik schrik ervan dat je alzheimer hebt. Elsje en ik bezoeken al 15 jaar alzheimercafees, gratis en leerzaam voor de toekomst. Nu heeft mijn moeder van 94 het.
beste, het ga je goed en blijf schrijven en tekenen.
Liefs, Cor Bakker
Lieve Hanneke,
Een late reactie want ik wist niet dat je had geschreven.
Ik ben je dankbaar voor je oprechte glasheldere stukje.
Zo jij!
En dat blijf je…. oprecht en glashelder….
Liefs Inge
Hanneke,
Jouw/jullie boek- lang geleden geschreven- ” Innerlijke Leiding” valt deze week in mijn handen.
Ik was nog in de twintig toen ik van jullie hoorden (nu ben ik 56 :))
Gisteren deed ik het boek open.. de woorden stromen binnen als zoete koek. Ze raken me wezenlijk. Dit is kwaliteitsvoeding!
Een zogezegd “oud” boek.. maar het is TIJDLOOS.
Zonet ging even nader kennis met jullie maken en kom op jouw blog.
Opnieuw voel ik wat er in mijn hart gebeurt. Ik ben zó ontroerd en geraakt.
Een diepe herkenning enerzijds. Maar ook.. wat ik zó bijzonder vindt is hoe jij deelt over de altzeimer.
Wat mooi dat je dat doet!!
Ik voel me erg dankbaar dat je -al zij het op afstand- mijn levensweg kruist.
Hiermee opnieuw de ervaring hoe wij allen met elkaar verbonden zijn.
Een lieve groet
Hildemaria (België)
Dag Hanneke,
Even voelt het verdrietig om te lezen dat je Alzheimer hebt, maar als ik verder lees hoe jij daarin staat, dan evht het weer weg.
Het is nog maar twee weken geleden dat ik voor de eerste keer een boek van jou in handen kreeg; Geest en Drift, en ik ben er behoorlijk van onder de indruk.
Christelijk ben ik opgevoed en voor mij is het dus zeer herkenbaar waar je over schrijft. Maar wat een verademing om te lezen hoe jij dit taboe hebt doorbroken en de kritieke kanttekeningen erbij hebt geplaatst.
Ik heb de kerk, als instituut, verlaten, heb heel veel twijfels gehad (en nog) over de bijbel. Maar mijn belangstelling en nieuwsgierigheid naar Jezus is gewekt. Dank daarvoor.
Misschien laat ik nog eens iets van me horen. Ik wens jou en je gezin kracht, wijsheid en sterkte.
Hartelijke groet,
Harma Zeedijk
Dag lieve Hanneke,
Altijd weer verhelderend om kort en krachtig herinnerd te worden aan daar waar het omgaat en wat het werk is. Een fijne tijd daar in Jagdhaus.
Liefs,
Nel
Lieve Hanneke,
Fijn weer iets van je te horen. En zo waar, je bent echt hulp voor mij.
Dank je daarvoor. Je tekening zie ik als een golf in de zee.
Hoogte en diepte punten, en alle kleuren die bij het Leven horen.
Ik word er blij van.
Liefs
Erica
Lieve Hanneke,
Wat leuk dat je weer wat schrijft op je blog!
Je hebt gelijk. Het is steed opnieuw belangrijk, voor ons allemaal, om ons niet te verliezen in de frustraties die zich voordoen en te hopen/verwachten dat de ander het wel voor ons op zal lossen.
Dat jij dat zelf ook niet voor een ander kan, zal je wel gemerkt hebben bij Hans tijdens zijn niersteen aanvallen!
Hopelijk wordt de resterende tijd in Jagdhaus zowel vakantie als schrijfplek voor Hans.
Was het huwelijk van Anna vorige week een feestelijke gebeurtenis?
Liefs,
Jozien