14 september 2013
Alweer een hele tijd later. Een weeklang heb ik niet geschreven, gewoon omdat ik er niet aan dacht.
Want het is natuurlijk zo dat ik erover schrijf als ik het concreet ervaar, en bovendien: als ik er zin in heb om het serieus te nemen – de Alzheimer. En het komt regelmatig voor, ook de afgelopen tijd, dat ik mezelf wijsmaak dat het weg is. Want ja, erover schrijven – er kond van doen – wil zeggen dat ik Alzheimer even helemaal in het middelpunt zet, en daar moet je maar net zin in hebben!
Maar goed: het wordt weer tijd en ik ben zelf ook wel benieuwd wat er nu in me op zal komen. In elk geval heb ik er echt last van, zowel van het, wat ik noem ‘erwtensoepgevoel’ in mijn lichaam, als van de plotselinge hevige razernij die zo nu en dan in mij oprijst. Ik word er dan zelf gek van, maar bovendien gedraag ik me onbehoorlijk tegen mijn geliefde. En ten onrechte, want hij is mij zeer nabij en doet wat hij kan, en hoe moe hij soms ook kan zijn, hij is een enorme hulp en heel goed gezelschap. Ook in de liefde. Gelukkig is mijn zin in het bedrijven van de liefde niet aangetast – wel is het zo dat ik eerder denk ‘dat gedoe’, en het uitstel om tot actie over te gaan. Daar had ik vroeger ook al wel een handje van, noem het maar gewoon luiheid in combinatie met schroom, maar nu is dat zeker sterker. Eerlijk gezegd reken ik er dan op dat hij het initiatief wel zal nemen.
En zo werkt het natuurlijk niet. We krijgen daar dan op een bepaald moment onherroepelijk een gesprek over, en dat werkt goed, ook al is er altijd eerst wel een fase van tegenstribbelen.
Dat gebeurde vandaag ook, en het gaf mij de inspiratie om dit nu te schrijven!
Binnenkort worden we opgebeld door het Alzheimercentrum om te bespreken: hoe nu verder.
Ik ben wel benieuwd maar ik zie er ook tegenop. Je wordt zo ondergebracht in een systeem. Zij vinden het bijvoorbeeld nogal belangrijk dat ik de datum niet wist, maar voor die tijd wist ik dat ook vaak niet meteen en nu is het een teken van debiliteit. Ook vonden ze mij er nogal onverzorgd uit zien. Nou, dat was dan voor die tijd ook al zo, ik ben mij echt niet anders gaan kleden – wie weet hoeveel mensen dat toen vonden zonder dat ik het wist! Tja.
(Wordt vervolgd)
Geef een reactie