Alle vissen in de zee (2)

Nog niet zo lang geleden[i] schreef ik over een soefi-klooster in Iran waar op onregelmatige tijden op een gong werd geslagen. Wanneer dat gebeurde moest iedereen in het klooster stoppen met wat hij aan het doen was. Hij moest zich losmaken uit de voortgaande beweging en stil zijn. Niet handelen, niet spreken, alle bedoelingen vergeten. Zijn in het punt van rust.
Ik noemde het in die blog een vorm van vasten. Vasten niet als zelfkastijding, maar als een vorm van meditatie waarin je de gewoontepatronen beschouwt en er vrij van kan zijn. Ik schreef: In zo’n moment van onthouding kan je jezelf aanschouwen als doener en denker, je automatismen, je conditioneringen, hoe je even daarvoor nog werd opgeslokt door hetgeen je deed en dacht.

Ik heb de afgelopen maanden regelmatig aan mijn eigen artikel moeten denken. Ik besefte dat de onverdraaglijke onderbrekingen in mijn bestaan (en dan in het bijzonder de onderbrekingen die het mij onmogelijk maakten om mijn inspiratie in geschreven woord om te zetten) evenzovele gongslagen waren van de meditatiemeester. En ook de onderbrekingen die het gevolg zijn van Hanneke’s ziekte, dat zij als vanzelfsprekend aanhoudend een beroep op mij doet, overdag, midden in de nacht, ben ik gaan beschouwen als gongslagen. Het is niet een boosaardig noodlot, zij is niet een egoïstisch loeder, ik ben niet het zielige slachtoffer, ik ben ook niet de grootse redder, nee, boeng, boeng, het is de meditatiemeester die op de gong slaat.
Ik laat los wat ik aan het doen was en daarmee laat ik mijzelf los, zoals ik mijzelf in de tijd had geprojecteerd, mijn ‘ik’ van zo dadelijk dat ik al een beetje koesterde, mijn succesvolle ‘ik’, mijn mogelijke bevrediging, ik laat het los, en ik open mij voor het andere, het nieuwe van nu, dat ik nog niet ken.
Zo gaat het. Niet één keer, maar vele, vele malen per dag. Het is onderdeel van mijn doorgaande meditatie. Niet een meditatie van een uur per dag, maar een 24/7 meditatie, zittend, liggend, lopend. Het dagelijks bestaan als meditatie.
Voor de duidelijkheid: ik wil hiermee niet suggereren dat er echt ergens voor mij een meditatiemeester op een gong staat te slaan. Zoveel op mij gerichte bedoeling ken ik niet toe aan dit universum. Nee, het is beeldspraak, waarmee ik tracht aan te stippen dat de ongewenste onderbrekingen en de frustratie deel zijn van de doorgaande meditatie, dat ze er zelfs bij horen. In dit bestaan van vallen en opstaan zitten we op het meditatiekussen. Ga er maar op zitten!

Ga er maar aan staan, verlies je in emoties of wees helder, haat of wees open en precies, richt je op je oude voorstellingen van begeerte en angst of op de diepste werkelijkheid die je kent, dat punt van vrede en licht. Het punt van uitstralende vrede dat, zodra je je ernaar richt, je beantwoordt en vervult. Er is niet meer een belofte van een geluk ergens in de toekomst, er is zelfs geen wenkend geluk, het is goed zoals het nu is.

Het is fijn dat ik het zo kan beleven, ik ervaar het als een geschenk, dat overigens pas een geschenk wordt wanneer ik het ook aanneem. Ik als persoon wend mij toe en laat het houvast los van de woede en de verontwaardiging, het houvast niet te vergeten van ‘waarom-ik-weer’, van zelfmedelijden dus. Het is een wonder en het is werk.
Het wonder van het licht en het werk van het mij toevertrouwen.

Met dit alles bedoel ik niet dat ik de situatie, hoe die ook is, moet laten voortduren, dat ik het, wat het ook is, voorbij mijn grenzen moet volhouden. Nee alsjeblieft zeg. Het gaat mij erom dat ik in dit gebeuren geattendeerd word op de stille aanwezigheid die ik in essentie ben, en dat ik mij met mijn hebben en houwen hieraan kan toevertrouwen. Er is de mogelijkheid om vanuit vrede en ontspanning mijn weg te gaan. Vandaaruit is het ook mogelijk om in vrede en ontspanning een antwoord te vinden op de vragen die zich voordoen en indien nodig een andere weg in te slaan.

(wordt vervolgd)

[i] Toen en nu (4), 10 december 2021