Alle vissen in de zee (3)

Een plaat uit de comic Akiko van Mark Crilley. Twee stemmen: de stem van Akiko, een uitzonderlijk wijs en vriendelijk meisje (en daarbij ook nog eens heel moedig) en de stem van de verteller die zijn lijn wil blijven volgen en geen onderbrekingen duldt.

Akiko is een goede reisgenoot, je kan met haar lachen en zij vindt het geen ramp als de dingen niet gaan zoals gepland. Zij denkt zelfs dat de onderbrekingen het beste deel van de reis zijn. Moet je nagaan.
Het is een strip van zo’n 25 jaar geleden. Ik haalde hem van de week uit de kast en ging erin lezen, weer helemaal vertederd, zulke lieve humor, en daar was opeens deze plaat. Dat sluit mooi aan. Dankjewel, Mark Crilley.

Nog iets dat mooi aansluit, een gebeurtenis van alweer vele jaren geleden, een heel ander soort verhaal, minder onschuldig. Ik waarschuw maar alvast.
Het verhaal begint in een boerderij waar mijn toenmalige geliefde en ik verbleven, in de oude paardenstal die was omgebouwd tot een gastenverblijf. Daar lagen we in bed. We waren aan het vrijen, hevig hartstochtelijk aan het vrijen, toen opeens de deur werd opengegooid en een mij onbekende man in de deuropening stond. Hij zette een stap naar binnen, overzag het slagveld, zei toen nadenkend tegen zichzelf: ‘Dat is wat je noemt een coïtus interruptus,’ knikte als om zijn observatie te bevestigen, deed een stap achteruit en sloot de deur. Een korte ontmoeting. Ik heb de man daarna nooit meer gezien.

Deze situatie staat in mijn herinnering gegrift. Niet alleen door de droge constaterende opmerking van die onbekende man, maar ook doordat ik juist op het moment dat de man ons liefdesspel onderbrak, met absolute zekerheid wist en voelde dat zich in alle verrukking een mysterie aan het voltrekken was, waarin ik werd opgenomen in de eenheid van het volmaakt zoete en het volmaakt heldere. Het was een doorbraak, niet een klein genot maar een definitieve inwijding, en net toen de engel zijn vleugels rond ons vouwde, ging die deur open en stond daar die man met het licht van buiten achter zich.
De openbaring werd gebroken en er was geen ene timmerman die de sleutel maken kon. Laat doorgaan, laat doorgaan, zeiden we tegen elkaar, zij en ik, maar het was huid tegen huid en het werd niets meer. We lachten, het was een goed verhaal, en daar lieten we het bij.

Ik bleef nog lang terugdenken aan dit voorval. Wat had daar voor mij in het vat gezeten? Welke Kundalini-inwijding was ik misgelopen? En zou ik die kans ooit nog eens krijgen?
Totdat ik op een dag besefte (alsof ik het al die tijd had geweten en toch was het een plotseling inzicht) dat de herinnering niet klopte. In mijn herinnering werd er een unieke gebeurtenis afgebroken en werd mij een grote kans ontnomen, terwijl ik, nu ik meer objectief keek, zag dat de gebeurtenis helemaal niet zo uniek was en dat het niet ging om een kans maar om een verwachting. Waar het op neerkwam was dat mij niet iets was ontnomen, maar dat mij in de helderheid van de schok van de onderbreking, op het snijvlak van het moment, iets was getoond. Juist door de interruptie had ik iets waargenomen dat er niet alleen op dat moment was, maar dat heel mijn persoonlijke bestaan betrof.

De feitelijkheid was dat die vrijpartij helemaal niet zo bijzonder was. We waren wel hartstochtelijk, maar er was weinig contact. We waren beiden, als ik het netjes zeg, vooral aangesloten op ons eigen driftsysteem. Het enige echt exceptionele van die vrijpartij was dat zij zo drastisch werd onderbroken en dat ik daardoor als het ware uit de drift viel en deze waarnam als kracht en als stem. Als een kracht die mijn lichaam had overgenomen en als een stem die mij via mijn gedachten toesprak.

Er was in mijn taal van nu op de gong geslagen, de voortgaande beweging werd onderbroken en ik nam de drijfveer waar die mij tijdens het vrijen had bepaald en waarmee ik mij had geïdentificeerd. Waarnemend voelde ik de drift in mij en ik hoorde de naklank van de fluisterstem van de drift. Ik hoorde die stem nu echter niet alsof het mijn stem was, maar alsof het een vreemde kracht was, die mij aanspoorde met beloften van vervulling waarvoor ik gevoelig was. De hoogste vervulling die ik mij kon voorstellen. Die straks zou plaatsvinden. Wanneer ik het punt had bereikt dat vlak voor mij lag. Het punt bijna.
Totale vervulling, eeuwige verlossing van pijn en frustratie, algehele verzadiging, volmaakte verlichting. Een uitgekiende reclameboodschap, mij op het lijf geschreven. En zoals dat eigen is aan reclame: met de belofte van straks en bijna. De dubbele belofte van begeerte.

Ik besefte dat deze fluisterstem niet alleen mijn seksuele leven dirigeerde, maar mijn gehele bestaan doortrok. In alle op straks gerichte denken en handelen, in alle nastreven, was er die belofte van nabij geluk. Als consument, als minnaar, als student op de geestelijke weg, als therapeut, in alles was er de voortstuwende drift met de belofte van vervulling. De roes van straks.

Het leek zo verheven, de eenheid van het volmaakt zoete en het volmaakt heldere, de definitieve inwijding, de hoogste verlichting, maar deze grootse beloften verschilden niet wezenlijk van de blinkende fietsen en kolossale suikerbeesten die ik als kind vet aankruiste in de sinterklaaskrant.

(wordt vervolgd)