Wij zijn nu in Sauerland. Samen met Hans, in de natuur, een vreemd huis waaraan ik nog steeds aan het wennen ben, en vooral: heel rustig en prettig.
Op een nieuwe plek, vlakbij het hotel waar wij al jaren komen. Heel vertrouwd, zou je denken, maar voor mij is het onbekend gebied. Het is allemaal zo anders.
Als ik hier zittend naar buiten kijk zie ik een grote boom en iets verderop een wit besneeuwd dak, het is windstil, Hans loopt heen en weer om iets met zijn computer te regelen,
Ondertussen ben ik wel bezig om deze nieuwe computer te begrijpen,
en dat gaat niet zonder slag of stoot, beter gezegd, zonder gezucht en gesteun.
En mijn neiging om daarbij steeds ‘Hans, Hans’ te roepen lijkt wel volkomen vanzelfsprekend.
Kijk, hij heet dus ‘een mantelzorger’. Een idiote benaming eigenlijk. Alsof het werkelijk iets van de buitenkant is. Nou, ik weet wel beter. Niks buitenkant. Het is alsof er een heleboel knagende diertjes zich in mij zitten te verlekkeren aan wat er nog levend aanwezig is.
En wat er voor ‘de mantelzorger’ heel vervelend is, is dat de Alzheimer zo egocentrisch is, dat hij zich permitteert om voor het minste geringste een appèl te doen op die ander. En daar moet mijn mantelzorger dan vriendelijk en rustig op ingaan!
Brrrr. Ik geef het je te doen.
Iedereen is een beetje mesjogge. Als we dat nou gewoon aan zouden nemen in plaats van te doen alsof dat er niet bij hoort, zou Alzheimer misschien zelfs gezien kunnen worden als een levensmogelijkheid, in plaats van een ziekte waar je maar beter voorzichtig omheen kunt lopen.
Want wat is nou eigenlijk normaal?
Zijn de meeste mensen normaal?
De meeste mensen bestaan gewoon niet.
Dat ze wel zouden bestaan is een idee-fixe (misschien ook wel ontstaan in deze tijd).
*
Zelf ben ik nu al een paar dagen bezig om op deze nieuwe computer, in deze nieuwe omgeving, thuis te raken. Fluitje van een cent, zou je zeggen, maar het valt helemaal niet mee.
Ik foeter, ik vergis me, ik raak in de war, ik roep om hulp, en dat houdt maar niet op.
Dan roep ik mijn man erbij, en dan blijkt het elke keer toch weer een fluitje van een cent te zijn.
Nou moe. Het is blijkbaar nogal eenvoudig, en in mijn hoofd wordt het door een soort haast steeds weer een ratjetoe.
Tja, daar kan je eigenlijk alleen maar tut tut tut bij zeggen.
Dat zal ik dan ook maar doen: tut tut tut.
Vandaag begin ik met nieuwe moed.
Er is namelijk niets veranderd, ook al lijkt het wel zo.
Het probleem is eerder dat ik denk dat het moeilijk is en dat ik het niet weet,
dan dat dit werkelijk waar is.
Ik ben nu dus bezig me te oriënteren op dit vreemde ding,
dat ik eigenlijk al zo lang kende maar nu ben vergeten.
Nou, mijn lieve behulpzame man heeft me er weer mee geholpen.
Misschien lukt het me echt om me zo goed thuis te voelen,
dat het willen schrijven op zich al stimulerend is.
lieve Hanneke , wat schrijf je toch geestig en zo precies over dat wat in je leeft.
En die maffe, leuke tekeningen . Kortom een heerlijk, geestig, een beetje mesjogge en zeer inspirerend mens!! …..daar hou ik van!!!
Heb het goed daar samen met Hans!
Lieve groet ,
Alied
Ha Hanneke,
Je verrast me steeds weer , met je verhaal en je frisse tekening. Ga zo door !
Hartelijke Groet,
Paul.
Lieve Hanneke,
Mesjogge zijn we ieder op onze eigen manier en met de nodige in(ont)spanning is prettig mesjogge haalbaar. Eigenaardig wordt dan eigen aardig 😉
Computers halen in mij bij tijd en wijle het slechtste boven. Ik kan er echt behoorlijk slecht gezelschap van worden. En als ik dan hulp krijg die het ‘simpel’ woord in de mond durft te nemen, komt de stoom uit mijn oren en roep ik standaard “Weet je wat simpel is; cyanocobalaminum”. In de hoop dat die arme ander dat niet weet en ik triomfantelijk kan zeggen “Nou gewoon, vitamine B12, als je ooit apothekersassistente bent geweest is dat zó simpel”
Uiteindelijk kunnen we daar dan weer hartelijk om lachen en is de lucht geklaard, maar met het ouder worden wordt dit temperament niet veel minder, ik blijf een opgewonden standje.
Ik hoop dat het plezier dat de computer geeft het steeds weer wint van de hoofdbrekens die zo’n apparaat, zeker in jouw situatie oplevert, want ik houd enorm van je blogs en je tekeningetjes zijn geweldig!
Veel plezier samen op jullie lievelingsplek.
Hartegroet,
Petra
Beste Hanneke,
gelukkig hebben jullie geen geldzorgen.
Ik lees graag Uw verhalen. Ik stuur ze ook door op Facebook.
Groeten uit Slowakije
Tja, mantelzorger….wie heeft die term ooit bedacht??? Het klinkt als een jasje tegen de kou. Dat is natuurlijk wel aan de hand, dat steeds meer mensen die zorg nodig hebben die niet meer krijgen en a.h.w. In de kou staan.
Werken met computers is ook niet mijn sterkste kant. Maar ik leer wel meer en meer dat je geen haast moet hebben om iets gedaan te krijgen. Rustig stap voor stap (toets voor toets) . Computers zijn, zo heb ik me door mijn man laten vertellen, “heel logisch”.
Ik denk dat je helemaal gelijk hebt, dat iedereen een beetje mesjogge is. Maar wellicht is een beetje mesjogge zijn gezonder dan wat men noemt “normaal zijn”, weldenkend, heel logisch enzo.
Veel plezier samen in Sauerland!
Dank je wel x
Lieve Hanneke,
Wat fijn om weer van je te horen. En ik blijf genieten van wat je schrijft. Ik blijf het toch apart vinden dat het voor mij ook zo herkenbaar is. Alzheimer en hersenletsel. Aan ons alletwee zit soms een steekje los.
Anders en toch ook hetzelfde. We zijn werkelijk lotgenoten. Maar jij hebt wel een aandoening met een hoofdletter. Je hebt altijd baas boven baas…… grapje……
Blijf schrijven lieve Hanneke en blijf ook genieten.
Samen met Hans in Sauerland.
groet en liefs, ook aan Hans
Marian
Hallo Hanneke,
Het is al heel wat jaren geleden dat ik jouw modules volgde tijdens de ITIP-opleiding. 1994 of ’95. En toch, zijn we veranderd?
Dank voor je schrijven. Het klinkt fijn en spannend, een nieuwe plek. Ik lijkt me een uitdaging om in het nieuwe in de verwondering te blijven.
Ik kan je zeggen dat ik, (volgens mij) zonder alzheimer ook veel last kan hebben van computers. Ik merk vaak dat ik vastloop en gewoon niet kan bedenken wat er nog meer mogelijk is. Dan vraag ik Sander mijn man of mijn zoon en dan is het soms zo simpel. Ik vind het na al die jaren nog steeds en steeds weer lastig de taal van de computer te begrijpen.
Marijke
Hanneke, wat kun je toch helder en beeldend beschrijven hoe en wat je bezig houdt.
Tussen de regels voel ik intimiteit en nabijheid.
Als een geschenk pak ik het uit.
Lang geleden is het dat ik je zag , maar de techniek, waar ik ook een haat-liefde verhouding mee heb, brengt me dichterbij.
Geniet samen in Sauerland.
Dag Hanneke, ja, die rot- computers ook!
En waar je toch ook zoveel plezier van hebt he?
Ik hoor ook tussen de regels door dat het goed is daar bij jullie.
Wat weer een vernuftige tekening van je, zo grappig ook.
Lieve groet voor jullie beiden.