1 juni 2013
Gisteravond heb ik mijn afscheidslezing gegeven. In Utrecht. Voor Lazuli.
Mijn motto was en is:
Als je leven je lief is
neem je aan wat je in de weg zit
om ontspannen aanwezig te zijn.
Dat gaat niet vanzelf,
het is zowel opgave als mogelijkheid.
Het is je levensweg!
Hierover heb ik persoonlijk en concreet gesproken. De lezing wordt uitgewerkt. Ik wil nu iets vertellen over hoe ik het vond om de lezing te houden.
Ik werd van het begin af aan zo ontroerd van de gezichten die ik zag.
Ieder gezicht dat binnenkwam kende ik, ook al wist ik er vaak geen naam meer bij.
Ik was werkelijk beduusd en hield ook maar niet op met roepen:
‘ik ken ze allemaal zo goed!’ En dat was waar.
Nu ik dit opschrijf komt de ontroering even sterk weer terug.
Ik had me toch op een bepaalde manier ingesteld op ‘een gezelschap’,
maar dit waren mensen waar ik van hield.
En natuurlijk was ik ook blij dat het stuk dat ik thuis had voorbereid,
zo precies uitdrukte wat ik op het moment dat ik daar stond ervoer.
Alles klopte.
Het was heel intiem.
Iedereen was lief.
Bovendien is het natuurlijk extra fijn dat ik ook zo over ‘mijn Alzheimer’
heb kunnen spreken – ervan getuigen eigenlijk.
Het heeft mij in elk geval geïnspireerd om ermee door te gaan,
zo persoonlijk en tevens objectief mogelijk te vertellen
over ‘mijn Alzheimer’ en het verloop ervan.
Het idee dat ik erover kan blijven schrijven
vergroot mijn benieuwdheid naar de ontwikkeling.
En ik denk er nu dan ook over om dat te gaan doen in artikelen
en eventueel zelfs een boek!
Ons hele huis staat vol met de prachtige bloemen die ik heb gekregen. Dank. Dank. Dank.
Tenslotte dank ik mijn lieve vriendin Els Donkers voor de liefde en
de zorg waarmee zij dit voor mij voor elkaar heeft gebracht,
en ik dank Irma voor de gastvrijheid en hartelijkheid waarmee ze mij en de
mensen op haar plek heeft ontvangen!
Wordt vervolgd
Geef een reactie