Mijn vrouw houdt zielsveel van mij, daar is geen veinzen bij. En ik houd van haar. Hoe zij beweegt, haar lichaam, hoe het beweegt ondanks de pijn en de verstarring, hoe haar denken zich beweegt, terwijl haar gedachten schots en scheef achter elkaar aan stommelen. Ik houd van haar ziel en herken de resten van de vrouw die zij was in wat zij zegt en doet. Ik zie hoe de godheid haar beweegt en haar ontdoet van alles wat persoon is.
Mijn vrouw houdt van mijn ziel, maar zal ik ooit, ooit nog een vrouw krijgen die als persoon van mij houdt? Als persoon met die glans in haar ogen omdat zij, in ieder geval in dit moment, teer bemind en verslonden wil worden. Zal dat?
Nee, dat zal niet. Denk ik. Maar wat weet ik ervan. Ik loop verder en laat het denken over aan die andere man die er beter tegen kan, de man van hik spik sprouw. Wat weet ik ervan? Ik verwonder mij liever.
Mijn vriend Tom heeft een brood gebakken en brengt mij dat, zoals hij het bijna elke week doet, een mooi rond volkorenbrood. Ik snijd een plak af, druppel er olijfolie op en wat zout, heerlijk op zo’n ouderwets goed brood. Ik neem een hap en denk dan, zomaar uit het blauwe: ‘Ik heb liefdesverdriet’.
Ik heb het nooit eerder zo gedacht, zo gevoeld en gedacht tegelijkertijd. Een schok. Als een scherp mes dat mijn hart en mijn hoofd verwondt en in het verwonden verbindt. En dan denk ik, weer zomaar uit het blauwe: ‘Het maakt mij een beter mens’.
Daar denk ik dan weer over na. Het protestantse denken over beproeving en dat het goed is om beproefd te worden en daarin zuiver overeind te blijven. Ik wil er spottend over denken, maar dat lukt mij niet, want protestants of niet, beproefd tot op het bot, het is zo: dit verdriet, dat ik niet kan weglachen en niet kan oplossen, maakt mij een mens tussen mensen, en dat is hetzelfde als een beter mens.
Ik ben geen masochist, ik zoek niet naar geluk in het lijden, maar de vliezen zijn gebroken en ik weet dat ik niks weet. Het leven openbaart zich aan mij. Ik hap naar adem en ik verwonder mij.
Zo lief : Ik zie hoe de godheid haar beweegt en haar ontdoet van alles wat persoon is.
Je bent me altijd tot troost Hans.
Alle woorden die ik schrijf doen jouw schrijfsel tekort.
Ik ervaar steeds grote dankbaarheid voor wat je met ons deelt en voorleeft.
liefs voor jullie beiden,
Dank voor je bericht. Ik ben momenteel zelf (tijdelijk) ziek en heb daar veel verdriet over. Fijn jouw woorden: “het maakt mij een beter mens.” En: “dat het goed is om beproefd te worden en daarin zuiver overeind te blijven.” Dat voelt troostend. Hoewel dat zuiver overeind blijven een flinke uitdaging voor mij is.
Dank je voor je reactie, Myrlon. Ja, beproefd worden en daarin zuiver overeind blijven, ik moet daar ook om grinniken, want hoe doe je dat? En wat is zuiver? Het meest zuiver is misschien toch wel dat je niet meer vergelijkt en dus ook niet meer apart weet wat zuiver is. Misschien is ontspanning wel het zuiverste dat er is, al die druk van wat hoort en wat moet en wat goed is lost daarin op. Ik wens je toe dat je ontspannen ziek mag zijn en zeker ook dat je gauw herstelt. Hartelijke groet, Hans
Wat bijzonder treffend en verdrietig. Zo integer en ook zo invoelend, medelevend en medelievend en nietsontzettend, ontzettend werkelijk en koud en warm tegelijk. Hoe kun je overeind blijven in zo veel liefde en mededogen en liefdevol samenzijn. Dank voor het delen van deze verwarrende en eerlijke belevingen van jullie samenzijn.
Stil door jouw woorden Hans
Ik begrijp ieder woord dat je schrijft.
Mijn demente lieve man overleed op 1/10/21.
Ik kon niet anders dan nog hopeloze pogingen te doen om hem nog een beetje als persoon te zien.
Ik moest hem de laatste twee maanden van zijn leven in een verzorgingsinstelling laten opnemen.
Zwaar.
Toen ik hem meer en meer als ziel liefhad en de persoon moest loslaten voelde ik ook dat wat jij zo helder als “liefdesverdriet”omschreef.
Wat jij en ik voor onze partners voelen en dat blijft ook na de dood ,is een onvoorstelbare liefdevolle sterke grond waarop je kan staan om verder te leven met alles wat daarbij hoort.
Wat formuleer je dat treffend, Ingrid, haarscherp. Dank je voor je troostende woorden. Hans
Ik herken je verdriet. Reageren is vrijwel onmogelijk, daar mijn woorden te kort schieten.
Mooi!
ACH Hans…….ik voel met je mee
Dank voor dit delen omdat t ergens zo herkenbaar is…
T alles zo goed willen doen om t lijden , verdriet misschien wel uit de weg te gaan…
Alle goeds
Carla
Prachtig echt.
Prachtig, prachtig, prachtig!
Dat is dus wat het Leven doet.
En jij leeft dat!
Ik zie het gebeuren!
Als een riet in de wind zie ik je meebuigen.
Dank je wel dat je dat voorleeft en met ons deelt!
………………….~~~~~~~~~~~~Stil. Vochtig oog.
Hans Hans, wat geniet ik van je intens beschouwende schrijfsels. De vliezen zijn gebroken. Barensweeën. Alle goeds