Vervolg op het voorgaande: hoe vast de meningen in mijn hoofd ook zitten, als ik het echt wil kan ik ze herkennen. Dat vraagt meer moeite dan voorheen, en het wegzakken in de sluimerachtige werkelijkheid van Alzheimer is zeer verleidelijk – eigenlijk hoor je daar nooit iets over – maar het besef van egocentrisme blijft bestaan. Het vraagt alleen om meer aandacht dan vroeger. En niemand maakt mij wijs dat dat niet kan als je Alzheimer hebt.
Ik merk bijvoorbeeld dat ik meer dan vroeger benieuwd kijk naar oude mensen die alleen op straat lopen, hoe ze eruit zien en of ze tevreden zijn.
Het is ook zo dat mensen openlijk om mij geven en met me begaan zijn. Dat vraagt van mij om dat ook echt te willen merken en er ook op in te gaan. Méér dan voor de ziekte. Dat is toch eigenlijk iets goeds? Een gepaste afstand bestaat niet meer, de redenen die ik ervoor had weet ik niet meer, die schil is eraf gevallen.
Moge het nooit zover komen dat de mensen mij niet meer serieus nemen en me dus ook niet aanspreken op onaardig gedrag.
Brrr.
Hanneke, Je niet meer serieus nemen en je niet meer aanspreken, dat is een van de ergste dingen die je nu kunnen overkomen. Ik zal erg opletten je wel te blijven aanspreken en je serieus te nemen. Dat is een passend antwoord op je mooie en open beschrijving van de situatie waarin je verkeert.
Hanneke,
Wat een heldere waarneming, wow! En wat aardig te lezen dat jij dat dus ook doet: kijken hoe het is met mensen, of ze tevreden zijn of niet. En waarom kijk je alleen (of in het bijzonder) naar oude mensen?