Christen zonder kerk – Deel 4 Een droom

Nu weer een intermezzo. Ik hoop dat de verschillende stukjes ten slotte samenvallen. We zullen zien.

Ik had de afgelopen dagen twee krachtige dromen waarvan ik nu de eerste wil vertellen.
Voor de mensen die mij niet kennen: ik ga er om te beginnen niet van uit dat dromen iets anders betekenen dan wat ze zijn. Ik zie dromen als werkelijkheid – een werkelijkheid die ik kan waarnemen terwijl ik er tegelijkertijd deel aan heb. Ik zie in een droom hoe ik antwoord geef op, omga met mijn levensvragen (levensopdracht, lotsgegevenheden, mogelijkheden, talenten, tekorten etc.) die op het toneel van de droom vorm aannemen. Dat behoeft wat mij betreft om te beginnen geen duiding. Het enige dat van belang is, is dat de droom volkomen serieus wordt genomen – net zo serieus als het dagelijks bestaan.

Ik droomde twee nachten geleden dat ik hier was op de verdieping in Zutphen, waar Hanneke en ik sinds een week verblijven. Ik was daar met een andere man, een mij verder onbekende man. Deze man stond anderhalve meter voor mij met zijn rug naar mij toe, zijn gezicht naar de deur. Opeens werd de deur opengeworpen en stormde een derde man de kamer binnen. Hij had een baardig masker op en een revolver in zijn hand. Zonder enige aarzeling schoot hij op de man voor mij. Twee schoten, die luid weerklonken in de kamer. Ik wist niet dat revolverschoten zo luid waren. De man viel dood voor mij neer. Vervolgens richtte de man met het masker zijn wapen op mij om mij neer te schieten. Er was geen ontkomen aan. Ik zakte door mijn benen op mijn knieën en boog mijn hoofd. Ik was volkomen rustig. Ik dacht: ‘Dit is het.’ En daarna: ‘Dit is mijn leven. Nu is het voorbij.’ En toen was ik benieuwd. Mijn bewustzijn was benieuwdheid. Benieuwdheid naar wat er ging gebeuren, hoe het zou zijn om te sterven en hoe het zou zijn in het daarna, als er een daarna was. Ik voelde een zuchtje langs mijn gezicht trekken. Dat was de man die over mij heen sprong. En achter mij verdween. Dat was het. Hij had mij niet neergeschoten.

Dat is het. De dood komt eraan en het enige wat ik kan doen is knielen en mijn hoofd buigen. Dat is mijn antwoord. Het enige antwoord dat ik heb, dat ik ben.
En dan, geknield en met gebogen hoofd, is er geen angst, geen beklemming. Er is volstrekte vrede. En onbegrensde benieuwdheid.
Dit nu is mijn credo.

Zo is het. De dogma’s en opvattingen zijn niet van belang. Katholiek of protestant, boeddhist of christen, ieder geloofssysteem heeft op dit kruispunt geen enkele waarde of betekenis. Het enige wat telt is de onontkoombaarheid van de dood en het stille toevertrouwen. Dat is mijn religie.
En als ik een naam moet geven aan de man met het wapen die daar verhuld mijn toneel betreedt, zeg ik dat hij niet mijn vijand is. Op geen enkel moment heb ik hem als een vijand ervaren. Hij zag er schrikwekkend uit en hij verrichtte schrikwekkende handelingen, maar hij was genade in vermomming. En als ik dan nog even nadenk, zeg ik (nu komt een duiding) dat hij in de taal van mijn leven Christus is. In die taal ben ik opgevoed. En als ik weer even nadenk, zeg ik: of Boeddha. Die taal heb ik later leren spreken. En dan: of liefde. Dat is sterker dan de namen of begrippen. Liefde is het.