Christen zonder kerk – Deel 5 Jezus in colbert

Hartelijk dank voor de reacties.
Leuke reactie van Els op de droom die ik gisteren beschreef. Die vraag hing er nog: waarom twee schoten? En waarom sterft die man voor mij?
Zouden die twee schoten te maken hebben met de tweedeling waarmee ik deze artikelenserie ben begonnen: protestantisme versus katholicisme? Ook Gerard wijst daarop. Dat lijkt mij aannemelijk. Het is in ieder geval het overwegen waard. En zou ik vervolgens zo vrij de essentie van wat ik noem mijn religie kunnen beleven doordat die man ‘die voor mij stond’ is weggevallen? Ook dat is weer het overwegen waard. Om vrijuit christen zonder kerk te kunnen zijn, dient alle afkeer tegen een kerk weg te vallen – anders blijf ik daaraan gebonden.
Het knielen en het hoofd buigen is niet, zoals Gerard suggereert, uit dankbaarheid. Ik houd mij aan de droom en mijn beleving in de droom en ik ben nergens in de droom dankbaar. Het is existentieel – zo ben ik. Die knielende gestalte is ook niet mijn hoger zelf – ik ben het, niet een hoger aanzicht.

De nacht na deze droom kreeg ik een droom, die ik zie als een directe voortzetting. Een droom, Frederik, waarbij vergeleken de diepte uit de eerdere droom kinderspel is.
Ik beschrijf hem zonder enige toelichting. Vooralsnog.

De droom: Ik verlaat een hotel waar ik een tijdlang verbleven heb. Ik zet alvast mijn bagage op de gang zodat de schoonmaaksters de kamer kunnen schoonmaken. Op de gang kom ik in gesprek met een man die daar aan een lessenaar zit te schrijven. Hij is Jezus Christus in colbert – zo noem ik hem – en ik weet dat ik hem ook Boeddha in colbert kan noemen. Dat zijn een paar van zijn namen. Hij heeft er meer.
Deze Jezus in colbert is de meest complete schrijver van de wereld en hij is ook nog eens de wereldkampioen flipperen. Nu wil het geval dat ik mijzelf als schrijver zie en ook heel graag flipper (toelichting: ik heb thuis drie flipperkasten staan). Ik ga met hem flipperen. Hij is inderdaad verbazingwekkend goed, hij legt steeds de bal stil, overziet het spel, heeft een uitmuntende techniek, wat je noemt een sublieme, coole speler. Maar, en dat vind ik heel leuk, ik kan hem partij geven. Hij is niet 100 keer zo goed als ik, maar ongeveer anderhalf keer – hij is mij een paar neuslengtes voor. Dat is goed voor mijn zelfrespect en zo kan ik ook van hem blijven leren. Dit gaat zowel op voor het flipperen als voor het schrijven. Heel verheugend en stimulerend.

Dan slaat de bliksem in. Het is een soort komeet die door alles heen slaat. Dat is niet te vermijden. Het moet gebeuren. Maar ik kan wel de plaats waar hij inslaat bijsturen. Jezus in colbert staat mij daarin bij.
Vervolgens helpt hij mij, zodat ik op een tafel kan klimmen en over de rand kan kijken in het gat dat daar is geslagen. Ik kijk over de rand. Ik had een smal donker gat verwacht, maar het is veel groter dan ik had gedacht, zeker 10 bij 10 meter, of nog groter, met scherp afgesneden wanden. Het is er ook niet donker. Er schijnt een licht in. Daardoor kan ik tot in de diepte kijken. Tot in de oneindige diepte. En verder. En verder. Oneindig.
Er zijn maar twee mogelijkheden: ik ga die oneindige leegte in, tot in oneindigheid vallend zonder ooit neer te komen, of ik ga terug de wereld in. Ik kan hier niet blijven staan, want wat ik hier beleef is een onmetelijke hoogtevrees. De oneindigheid heeft een enorme trekkracht, maar ik ga terug. Op de tafel. Op de grond.

En daar op de grond krijg ik van Jezus in colbert onderricht. Hij maakt mij duidelijk – alles wat hij zegt is zowel kennis als directe beleving – dat er vier principes zijn en van deze vier zijn er nu twee die voorop staan: het Woord en de Dood. Deze twee zijn zowel voor mij persoonlijk als in algemene zin van belang. De Dood, zegt Jezus in colbert, is uiteindelijk hier op aarde de enige werkelijkheid, en het enige antwoord op de Dood is het Woord. Het Woord leidt door de Dood en kan niet worden tegengehouden of worden aangetast door de Dood.
Dat betekent dat ik moet schrijven, begrijp ik, om niet dood te gaan. Schrijven is mijn redding. Dat is een persoonlijk gegeven. En het betekent dat er een weg is door de dood. Die weg is het Woord.
Ik hoor het aan, ik beleef het en ik weet: dit is onloochenbaar.

Einde droom.