Ik heb het al eerder gezegd, maar ik vind het te eenzijdig om alleen over Alzheimer te schrijven. Het is niet de hoofdmoot.
Zoals ik het nu zie heeft deze ziekte een plaats gevonden in mijn hersenen en in mijn lichaam, waardoor ik gewoon aanwezig kan zijn.
Ik zal niet overdrijven, maar het is wel zo dat ik me nu meer tussen de mensen ervaar, en die speciale kijk die zo vanzelfsprekend was, zoiets als: ‘Ik zie die persoon beter dan hij of zij zichzelf, en ik zie ook wat die persoon eigenlijk niet goed doet’ is nu wel aan het oplossen
Benieuwdheid is de plaats daarvan aan het innemen.
Dat is prettig hoor, en ook rustig.
Ik krijg een soort tikje van binnen, een samentrekking in mijn maag, als het opkomt, en dan kan ik er snel bij zijn en zo’n gedachte niet vervolgen.
Ik verbaas me nu over die neiging – die zal wel al heel oud zijn en heel lang doodgewoon geweest.
Oh oh oh, wat stond het verstand op de voorgrond. En wat begon in de puberteit het aantrekkelijk zijn belangrijk te worden. Ja, dat heeft heel lang geduurd.
Ware liefde die alles omvat, dus zonder een ‘maar’ waardoor je afstand kan blijven houden, is werkelijk inspirerend, merk ik. Belangstelling is iets heel anders dan willen weten wat de ander aan het doen is, belangstelling blijkt steeds meer inspirerend te zijn.
En langzaam maar zeker lost het vergelijken op.
‘Coming of age’ noem ik dat.
Een geschenk!
Lieve Hanneke,
Het zijn vaak van die zinnen die ineens luikjes opendoen.
Zoals “ware liefde die alles omvat dus zonder een “maar” waardoor je afstand kan blijven houden.”.
Zo herkenbaar, niet alleen bij jou maar ook bij mezelf.
Dank je wel.
Liefs Marian
Oh, wat prachtig, ‘k had je al zo lief, en nu nog meer!!
x Martje
lieve hanneke,
ik zwaai naar je terug, omarm je en zoen je op je mond, als je dat toestaat.
verbonden met jou ! corrie
He Hanneke,
wat een ontzettend goed en geinig zelfportret! De brede smile, het open gezicht en het pendeltje wat loodrecht boven de chakra’s hangt! Kroon op je hoofd en dan ook nog de tekst …. Hanneke zou zeggen: awsome,
Mieke.
Ja Hanneke, heel herken aar wat je schrijft, hoe dat werkt. Die stemmetjes in mijn hoofd die het allemaal zo goed lijken te weten…..en me regelmatig doen geloven dat het (de) waarheid is en dat ik de ander beter ken dan dat die ander zich zelf Kent…….Ik ken het ook goed van mezelf. En wat schrijf je weer mooi hoe liefdeloos en weinig inspiratievol dat voor jezelf en de ander dat is. Het zicht Daarom begint te not luiten.
Wow, Hanneke, het verliezen van al je schillen dus!
Dag Hanneke,
Zo ongelooflijk herkenbaar! Dank je!
Hartegroet, Nel
Beste Hanneke,
Wat mooi zoals je dat opschrijft.
Het is zo waar en het geeft zoveel ruimte. Ik herken het. Ik heb mijn eigen weg, ook lichamelijk, om tot dit soort inzichten te komen.
Ik ben er altijd dankbaar voor. Het is zo mooi om het te ontdekken en te zien; alsof er een weg weer open en vrij voor je ligt.
Dank voor je schrijven,
Alle liefs Helmi