28 augustus 2013
Ik ben hardnekkig want ik denk steeds weer dat dit misschien wel over zal gaan.
Dat is niet waar en toch denk ik het.
Als ik die foto niet had gezien waar zo duidelijk ‘hersenweefsel’ is verdwenen kon ik het me misschien nog wijsmaken, maar nee.
Dan is natuurlijk de volgende gedachte dat het hierbij kan blijven, maar die houdt ook niet lang stand. Dus: ik probeer me ermee te verzoenen. En niet vooruit te lopen. Daar heb ik het heel moeilijk mee.
Wat gelukkig heel goed helpt, ook al vergeet ik het regelmatig hoor, is vriendelijk zijn.
Dat wil zeggen steeds weer terug naar hier.
Dat geldt natuurlijk voor iedereen, maar voor mij is het nu werkelijk een halszaak.
Het is fijn om te voelen dat er zulke lieve mensen om mij heen zijn. Weldadig.
Een vanzelfsprekende afstand, mede door mijzelf opgebouwd, is daardoor aan het verdwijnen.
Ik leef in de constante tegenwoordige tijd. Dat is ietsje gechargeerd, maar dat geeft niet.
Wordt vervolgd
Geef een reactie