Wat wil ik vertellen?
Het komt en het gaat.
Helder blijven is de boodschap.
Vroeger hadden de negatieve gedachten, mijn kritiek, mijn oordelen over mensen, er de schijn van dat ze echt waar waren.
Ik zag mijzelf ook als degene die hen dat duidelijk kon maken. Zo stond ik er dus eigenlijk ook boven.
Dat is echt wel afgelopen. Het miserabele gevoel dat ik heb – ook al gaat het af en aan en is het soms ook een tijdje weg – kan alles doordringen als ik er miserabele gedachten op na houd. Gelegenheid genoeg. Maar nu het voordeel van deze onveranderbare situatie: ik hoef ze niet voor waar aan te nemen. Het is niet zo dat ik me dan niet meer miserabel voel, dat is nu eenmaal een begeleidend verschijnsel van deze ziekte die mijn hersenweefsel langzaam opeet, maar de gedachten zijn werkelijk vrij. En dat is heel erg belangrijk!
Meer dan ooit merk ik dat ik het voor het kiezen heb.
Volg ik de nare gedachten of houd ik mijn hoofd open naar boven?
En voel ik me dus zoals ik me voel zonder er iets van te maken?
Lieve Hanneke,
Je dagboek is n grote hulp en straalt kracht en authenticiteit uit.
Dank je wel!
Hartegroet, Nel
Lieve Hanneke,
Op de retraite hadden we het samen over dit dagboek. Je vroeg je af of je er wel mee door moest gaan. Ik ben blij dat je door bent gegaan, want wat je schrijft ervaar ik als hulp.
In deze tekst schreef je bij voorbeeld: ” volg ik de nare gedachten of houd ik mijn hoofd open naar boven.”
Ik merk zelf dat het steeds weer belangrijk is om daarin een keus te maken. Vooral ook omdat ik de ervaring heb dat het blijven volgen van die gedachten mij verder van huis brengt.
Het steeds weer stoppen van mijn gedachten helpt tot op zekere hoogte, maar de gedachten keren later bijna altijd terug als ik het hierbij laat. Jij noemde dat mijn mentale gevangenis, omdat ik vaak als eerste grijp naar een mentale oplossing. Jij helpt mij dus door mij eraan te herinneren dat ik mijn hoofd weer naar boven toe kan openen. In mijn verwikkeling kan ik dat vergeten, maar doe ik dat wel dan gebeurt er werkelijk iets nieuws en kom ik letterlijk in een andere stroom terecht. Dus ja, je dagboek helpt mij en met mij vast ook anderen.
Ja, mooi en duidelijk Hanneke. En voor mijzelf gaat het nog verder: me niet schuldig gaan voelen over het feit dat (ver)oordelende gedachten oprijzen, ik ben, zoals jij ook aangeeft, wel volledig verantwoordelijk voor wat ik er vervolgens mee doe.