Ik vind het, misschien nu wel meer dan ooit, de kunst om gewoon te voelen, te kijken, benieuwd te blijven en mee te doen.
De Alzheimer is gaandeweg op de achtergrond gekomen. Ik kan ook zeggen dat ik die heb opgenomen als onderdeel van wie ik ben. Het nare gevoel, dat er nog wel degelijk is, slaat me niet uit het lood. Het heeft steeds minder invloed op hoe ik me voel en gedraag. Het hoort erbij. Net zoals iemand die een zere heup heeft, of iemand met een slecht gehoor, gewoon vriendelijk kan zijn, sterker nog, meer oog kan hebben voor de narigheid van een ander dan een ‘gewoon’ goed gezond iemand.
Want eigenlijk heeft Alzheimer me er attent op gemaakt hoeveel van die ‘gewone narigheid’ er bestaat, en hoeveel mensen die narigheid hebben aangenomen en zich er niet door laten bepalen.
Het leuke hiervan is dat ik benieuwd ben geworden naar hoe al die mensen dat precies doen, en er bewondering voor heb, want het vraagt veel om een goed humeur hebben met een handicap.
In plaats van ‘wat zielig’ denk ik nu eerder ’wat een moed!’.
Wat fijn om dit van je te horen Hanneke, het geeft mij moed. Merk zelf dat ik nog onevenwichtig ben in mijn proces van borstkanker (ben 9 september geopereerd). Zoals jij jou ziekte beschrijft en hoe je daar mee omgaat is dat volgens mij de enige weg (als er al een weg is).
Lieve groet
Erica
Wat hebben we het hier vaak over gehad samen!! Mijn geheim is altijd dankbaarheid geweest voor wat er wel is. Ik ben alleen maar verantwoordelijk voor wat ik zelf doe. Waar ik zelf voor kies en wat de anderen van mij maken ‘zielig’ ‘dapper’ ‘moedig’ is van de ander. Soms hoor ik het met een boedhistische glimlach aan en soms buig ik het om als ik er ‘last’ van blijf hebben.
Afgelopen voorjaar verplaatste ik mij met twee krukken en om mijn linker been van mijn enkel tot aan mijn lies een stalen brace vastgesjord en met veel pijn. Dat verplaatsen ging niet heel soepel kun je je voorstellen….. Iedereen, letterlijk iedereen reageerde met enige vorm van voor mij onaangename reaktie. Ik raakte er zowat van overtuigd dat ik heel zielig had en dat ik het heel moeilijk had. Enigszins objectiveerbaar had ik dat ook. Maar: in een heerlijk huis lag ik voor het raam met zicht op mijn tuin en breide ik prachtige dingen. Ik had drie maanden bedrust met brace. Een keer per week ontsnapte ik aan mijn lot met krukken en veel hulp en dronk een kopje koffie. En dan gaat iedereen zeggen dat je zo ‘zielig’ ‘dapper’ etc ben. Ik wilde mijn wekelijkse ontsnapping daardoor eigenlijk niet meer. Was dat gezeik zat en mijn situatie veranderde er niet door. Wat heb ik gedaan? Ik heb mijn krukken volgeplakt met knalroze kunstbloemen…. Heel vrolijk. En drie keer raden: iedereen (echt waar, volslagen vreemden) zei nu’wat heeft u een prachtige bloemen op uw kruk! Wat ontzettend leuk! Etc etc en: ik was niet meer ‘zielig’…… Kortom: dankbaarheid met af en toe een maffe twist maakt dat het leven in het klein ( op mijn menselijke maat) reden genoeg tot dankbaarheid en dus vreugde geeft!
Veel liefs
Jacqueline
lieve Hanneke,
Chapeau.
groet en liefs Marian
Monty Python zong er over in ” always look at the bright side of life ”
Some things in life are bad
They can really make you mad
Other things just make you swear and curse.
When you’re chewing on life’s gristle
Don’t grumble, give a whistle
And this’ll help things turn out for the best…
And…always look on the bright side of life…
Always look on the light side of life…
If life seems jolly rotten
There’s something you’ve forgotten
And that’s to laugh and smile and dance and sing.
When you’re feeling in the dumps
Don’t be silly chumps
Just purse your lips and whistle – that’s the thing.
And…always look on the bright side of life…
Always look on the light side of life…
Herkenbaar Hanneke,
Voor angst, onrust en paniek geldt hetzelfde.
Marcelle