Wat is het toch, die stem die vanuit het hart spreekt, of nog van daarachter? Die stem, die zich niet het zwijgen laat opleggen?
Vanuit het hart en dieper nog, waar het licht ontspringt, spreekt een stem in het gevestigde bestaan. De klank brengt een rimpeling teweeg in het omlijnde bewustzijn, een trilling doortrekt het oude systeem en even wordt de circulatie van zelfgerichte middelpuntigheid doorbroken. Verlangen maakt zich los uit de voortgaande beweging en strekt zich luisterend uit. Strekt zich luisterend uit naar de stem van de leraar die spreekt van het volmaakt andere, van eenheid en vrijheid.
Op de weg, wat we ‘buiten ons’ plegen te noemen, manifesteert de leraar zich net zozeer als een tegemoetkomende gestalte, die wenkt met een glimlach en toefluistert dat het heus allemaal zoveel eenvoudiger is. De leraar zegt dat wij het al weten, omdat het licht niet buiten ons is, maar de kern is van iedere cel, van iedere gebeurtenis, en dat zelfs duisternis een vorm van licht is. ‘Vrees niet,’ zegt de leraar buiten ons, wat we buiten ons noemen, ‘want ik ben met je en ik ben altijd met je geweest.’
En het is alles zo anders dan ik altijd heb gedacht. Zo precies als ik altijd heb geweten. Een raampje gaat open in het huis tegenover mij, een hand komt naar buiten en wuift naar mij. Ik zwaai terug. En niets is hetzelfde.
Dit grootse gegeven dat er hulp is. De leraar. De meester. De vriend.
(wordt vervolgd)
Ooit overnachtte ik bij lieve, eenvoudige mensen, hoog op een plateau, op de berg Phukradung in Thailand. Zo eenvoudig en zo goed. We ontbeten vroeg, in dichte mist, zij iets met padden, wij een omelet. En ineens doemde hij op uit de mist: de monnik in het oranje met zijn bedelnap. Hij stond daar, wachtend op wat eten, niet nederig, maar het archetype van liefdevolle autoriteit. De tranen sprongen mij spontaan in de ogen. Ik keek naar Arthur en zag bij hem hetzelfde. We lachten en huilden en waren volmaakt gelukkig, net als onze gastheer en vrouw, die zonder woorden begrepen dat wij geraakt werden. Er is altijd hulp, dat besef is daar verbeeld.
Wat een geluk dat het echt zo is! Te mooi om waar te zijn en het IS waar!
Dankbaar ben ik!
Zo waar. Zo zacht. Zo krachtig. Dank je wel.