De volgende nacht droomde ik dat ik naar de Leraar ging. Hij was ook in Praag.
De Leraar zat aan het avondmaal, zoals het is geschilderd door Leonardo da Vinci, te midden van zijn leerlingen.
Ik nam tegenover hem plaats, aan de andere kant van de tafel.
Wij keken elkaar aan en in het kijken loste alle verschil op van u en jij, alle verschil van hoog en laag.
Hij was geen hij meer en ik was geen ik meer. Wij waren één. Het was alles één.
Binnen deze eenheid zaten we tegenover elkaar en spraken we met elkaar..
Zoals licht het oog bereikt en muziek het oor, zo bereikte de boodschap van de Leraar mijn hart.
Alles wat zichzelf beschouwde en zichzelf als apart ervoer loste op in de woorden die hij sprak.
Ik werd jij – het jij van de Leraar – zijn handen, zijn voeten, zijn zintuigen, zijn lichaam en zijn psyche.
De Leraar was het middelpunt.
In voortdurende creatieve expressie nam hij mij op en doordrong hij mij.
Van ik werd ik mededeling.
Zijn mededeling.
Daarmee begon mijn eigenlijke werk.
*
De Leraar is het middelpunt.
In voortdurende creatieve expressie neemt hij mij op en doordringt hij mij.
Van ik word ik mededeling.
Zijn mededeling.
Dat is mijn werk.
(wordt vervolgd)
Mede-deling, wat een intrigerend woord in dit verband.
Doordrongen van de voortdurende creatieve expressie van de Leraar.
Dankjewel, Hans