Toen wij in Israël waren in een taalschool, nu alweer bijna 20 jaar geleden, zongen we daar een lied van Rabbi Nachman, de grote chassidische leraar. De wereld is een smalle brug en het belangrijkste is niet bang te zijn. We zongen het in het Hebreeuws. Heel mooi. Met elkaar. Bang en niet bang tegelijk.
Zo is het. Een smalle brug. Niet van punt A naar punt B, maar van punt WeetNiet naar punt WeetNiet. Je kunt ook zeggen van mysterie naar mysterie. Dat klinkt deftiger.
Mijn vrouw Hanneke vertelt graag het grapje van de olifant en de muis die samen over een brug lopen en dan zegt de muis tegen de olifant: ‘Wat lopen we lekker te stampen hè?’
Een lief grapje. Op de smalle brug.
Wij hebben het niet makkelijk. Al een hele tijd niet. Maar wie heeft het wel makkelijk? En hebben we het ooit makkelijk gehad? Punt A, dat achter ons ligt, is niet makkelijk. Punt B, dat we ons ergens voor ons uit kunnen voorstellen, is ook niet makkelijk. Laten we eerlijk zijn. Maar laten we dan ook dubbel eerlijk zijn. Want we lopen wel lekker te stampen.
Het is alles zo anders dan we ons hadden voorgesteld. Zo niet te harden wanneer we toch voor ons uit proberen te denken.
Punt A en punt B maken ons bang, maar de brug zelf staat in het licht.
Dat zeg ik niet omdat het zo mooi klinkt, maar omdat het waar is. Er is voortdurend geluk. We zingen terwijl we lopen te stampen. We hebben heel veel plezier. Het is zo zacht, zo lief.
En dan kijk ik in de spiegel en dan zie ik hoe moe ik ben. ‘Je wordt oud,’ zeg ik tegen mijzelf. En dan verbeter ik mijzelf: ‘Je bent oud.’ Niets aan te doen. Wat vanzelf gaat trekt zich nergens iets van aan.
Liefhebben. Scheppen. Vriendelijkheid. Dat gaat vanzelf.
En de ergste angst is dat alles wordt afgesneden en dat het uiteindelijk toch een illusie is. Een gevangenis. Een doodlopende straat. Eenzaamheid. Dood. Alles voor niets.
Ja, die ergste angst zit ook ingebakken.
Die kent iedereen. Zo liggen we verlamd naast het levende water te wachten, te hopen, te piekeren, totdat de Meester verschijnt, die zegt: ‘Neem je bed op en ga.’ Niet één keer, maar vele keren. En dan staan we weer op. Gaan over de smalle brug. En wat lopen we dan opeens toch weer lekker te stampen! Mensenkinderen.
En het is afscheid nemen. Dat vergat ik nog te zeggen. Maar eigenlijk is dat niet juist. De klemtoon moet goed gelegd worden: het is de weg gaan over de smalle brug en dan laat je achter wat verlammend werkt. Anders kun je niet lekker stampen.
Zo is het.
Wat ontzettend mooi en waar Hans, wat je schrijft.
Achterlaten wat je verlamd, om niet naast het levende water te blijven wachten.
Niet één keer, maar elke keer weer. Net als Jacob op de ladder.
Zonder te weten wat A is en wat B is, maar wel vanuit de ervaring dat er licht is. Dat God en Liefde in mij woont en overal elders.
Janneke
Ah, afscheid nemen is achter je laten wat verlammend werkt…… opdat je door kunt gaan over de smalle brug, prachtig en lief geschreven, dank.
Mieke.
Wat mooi Hans. Wat ontroerend. Ik zie het plezier van lekker stampen in de plassen van mijn kleinkinderen. Grotere stappen proberen te maken dan ze ooit gedaan hebben, hun evenwicht verliezend en met de slappe lach over de grond rollen. In New Zeeland liep ik over een lange touwbrug de vaste grond lag ver onder mij. Het was ontzettend spannend, en zoeken naar de juiste balans. Het gevoel; de concentratie, de angst, de enorme blijdschap en opwinding over zoveel schoonheid om me heen kan ik nog voelen. Ik ervaar veel overeenkomsten met het leven zelf. Het verlies van houvast de pijn dat het anders loopt dan ik voor ogen had, is moeilijk geweest. Het was een constante oefening niet terug te kijken en niet vooruit en dat ging met vallen en opstaan. “Er is geen enkele zekerheid dan dat wat is”. Veel heb ik hierover nagedacht er over gelezen en het geprobeerd te doorgronden. Het was misschien slechts voorwerk, reisbeschrijvingen. Toen de grond onder mijn voeten leek weg te vallen, spande het er echt om. Ik zag het begin en het einde als droge markerings punten. Door de aandacht die het van me vroeg om door te stampen verloor ik het onwijze gedachte dat ik de weg zelf bepaalde of maakte. Ik leerde met de angst en wanhoop als metgezel verrast te zijn over het onverwachte en blij te zijn met de schoonheid en de liefde die mij omringde. Het idee dat ik mezelf moet verbeteren of verdiepen, is in een ander daglicht komen te staan. Het doorstappen op de brug is het avontuur. Met vreugde eten koken, afwassen, stofzuigen, tuin doen, kinderen supporten, vrienden omarmen, delen ,rusten en genieten van de natuur, ik stap. Hans dank voor je mooie woorden,warme groet corrie
Lekker stampen: Geen cliffhangers meer te bekennen!
Wauw!
Lekker blijven stampen, op de smalle brug, dwars door alles heen.
Je bericht is het equivalent van ‘Sta op en ga’.
Dank.
Prachtig Hans en zo waar. Ik draag het met me mee.
dank Hans, elke dag weer vrolijk stampend de dag in!
Dank, dank, dank
Amen
Dat de rauwe werkelijkheid zo kan ontroeren als je je bed opneemt en wandelt. Stampend over de smalle brug, die houd ik erin! Mooi.
Heel ontroerend , Hans