10 mei 2014.
We zagen bij Wim Brands een interview met Hafid Bouazza en meteen daarna met Koos Neuvel, die een boek over Alzheimer heeft geschreven. Het boek van Hafid Bouazza, ‘Meriswin’, is zowel een liefdesverhaal als het relaas van een man die vecht tegen de dood.
Het waren indrukwekkende interviews. Het bijzondere ervan vond ik dat het niet ging over een ziekte waar je aan lijdt en wat eraan te doen is. Nee, het ging er juist over (om in te zoomen op Alzheimer) dat Alzheimer, nu de mensen zoveel ouder worden dan vroeger, steeds meer deel uitmaakt van onze samenleving. Er werd over gesproken als een kloppende wijze van leven.
Letterlijk zegt Bouazza: ‘De ziekte maakt het lichaam tot slaaf maar krijgt de geest niet in haar greep.’
Geweldig vind ik dat. En juist.
Zelf merk ik dat het gedeelte van mijn hersens dat ik gebruikte om dingen uit mijn hoofd te leren of – iets heel anders – gelijk te hebben met een mening die nogal vaak over anderen ging– of mijzelf bijzonder te vinden omdat ik zo intelligent was, stomweg oplost. Foetsie! Steeds vaker blijk ik mijzelf te herhalen, krijg ik een idee dat ik allang eerder had gehad, enzovoort.
Hier is niet aan te ontkomen.
Maar, om een voorbeeld te noemen: nu mijn kritische blik het niet meer doet zíe ik iemand gewoon, en herken ik de mening die dan de kop opsteekt als een lelijk en onnodig iets – en het is ook gewoon fysiek een naar gevoel.
Ik ben geen doetje, maar ik wil niet meer afkeuren, en daar zijn mijn hersens het blijkbaar mee eens.
Er is wel een vervelend bijverschijnsel, dat is het nare lichaamsgevoel dat ik heb, alsof ik iets verkeerds heb gegeten dat zich duurzaam in mij heeft genesteld. Ik ben dus wel degelijk ziek ook al doe ik nog vaak of het niet zo is.
Bovendien ben ik voor de oriëntatie en het me bewegen in de buitenwereld heel afhankelijk van mijn man, er is nauwelijks richtingsgevoel. Dus een pretje is het niet.
Maar ik kan eerlijk zeggen dat het goed is zo.
Lieve Hanneke,
Ook ik ‘volg’ je al geruime tijd en ervaar je als een voorbeeld en inspiratie. Dus het wordt hoog tijd om je dat eens te laten weten! Dank dat je jouw ervaringen zo openbaar maakt. En volkomen terecht dat je nog beroemder wordt dan je al was! Een lieve groet, Marie jose
Lieve Hanneke,
Je schrijft over dat lichaamsgevoel.
Jouw leidraad, altijd weer.
Waar zit dat nu dan in jouw lichaam?
En hoe voelt dat dan?
Ben heel benieuwd…..liefs Inge
Goed Inge,
Ik ga er even voor zitten om precies te kunnen beschrijven wat ik bedoel.
Dat vraagt echt aandacht, want het is niet iets dat hier of daar zit, zoals een schram of pijn in je zij –
daar is het te vaag voor. Nu ik me erop richt merk ik dat het er inderdaad is, zo ben ik er dus al aan gewend.Waar? Vooral in mijn romp.
Het gaat niet weg, maar het wordt soms wel vervelend sterk, dan is mijn hele lichaam misselijk.
En daar is dan niks aan te doen.
Hoi lieve Hanneke, ‘k ben ook zo’n fan van je. Bij woorden als: ’n naar lichaamsgevoel, voel ik een rechtstreekse lijn vanuit mijn hart. Zoals ik Zutphen ken, is het daar goede grond om op te lopen, lieve goede grond! liefs Martje
Hanneke,
Fijn om weer een bericht van je hand te lezen.
Paul
Dag Hanneke,
Wat is dit weer to the point.
Steeds opnieuw zien wat is en dat zonder enige opsmuk met de wereld delen.
Je eigen proces tot hulp maken voor de ander en jezelf.
Je bent een held!
Dag,
Arthur
Lieve Hanneke,
“Het ging er juist over dat Alzheimer, nu de mensen zoveel ouder worden dan vroeger, steeds meer deel uitmaakt van onze samenleving”. Deze zin in je blog raakt me. Het onderstreept dat het geen handicap of foutje in het weefsel is. Het is een logisch gevolg van de ontwikkeling dat mensen ouder worden in onze samenleving. De vooruitgang brengt deze opgave met zich mee. En als ik jou berichten lees, ook kansen om de geest te bevrijden van illusies, opvattingen en vooroordelen die er niet toe doen.
Het nare lichaamsgevoel en de groeiende afhankelijkheid die erbij schijnen te horen, maken dat niet gemakkelijk. Dat je ondanks dat kunt zeggen “dat het goed is zo”, daar neem ik mijn petje voor af. Samen met Hans ben je daarin een inspirerend voorbeeld voor hoe te leven als ouderdom en aftakeling van het fysieke apparaat zijn intrede doet.
Met lieve groet, Janneke