Gelukkig ben ik weer aan het tekenen. Zo kijk ik dus.
Ik heb geen keus. Dat wordt wel duidelijk.
En daar verzet ik me tegen.
Wij moeten in deze periode beslissingen nemen over onze toekomst – waar en hoe te gaan wonen, het huis staat te koop – waarbij er van wordt uitgegaan dat ik steeds minder zal kunnen. En ik kan (en wil) me niet werkelijk voorstellen dat dat zo is. Waarom moet ik met andere mensen in een huis willen wonen? Waarom kan het niet zo blijven zoals het nu is? Ik ben toch aanwezig? Ik houd van mijn werk, lichamelijk ben ik in orde, hoezo achteruitgang?
Tja, omdat dat echt in het verschiet ligt.
Het is een merkwaardige situatie: ik word gedwongen vooruit te zien en te beamen dat ik iets zal gaan verliezen dat ik nu gewoon ‘als mij’ beschouw. Bijvoorbeeld dat ik hier nu ben aan het opschrijven wat er met me aan de hand is.
Zal die kijker oplossen?
En zo kijk ik. Niet altijd hoor, maar wel vaak. Als ik echt kijk.
Zal die kijker oplossen?
Ah, Han, ik vind je tekeningetjes zo mooi! Wat fijn dat je ze nu kunt laten zien op je blog.
Die bovenste, met die kleur blauw, prachtig.