Die starre blik

De ziel doet liefdevol werk voor de levende,
al naar gelang de innerlijke bedoeling.

Dit las ik ergens en ik vind het mooi en juist.
Ik heb een ziel, en die wil ik niet uit het oog verliezen,
maar dat is in een oogwenk gebeurd – steeds als ik tegen beter weten in naar mezelf toedenk.
En dat is nogal vaak.
Gelukkig gebeurt het niet ongemerkt. Dus als je eenmaal, zoals ik nu, liever aanwezig blijft en volgt wat er dan in je opkomt, wil je ook wel echt weten hoe dat egoïsme zich dan in je voordoet. En dat is niet zo moeilijk, want egoïsme gaat gepaard met een vreemde, onaangename innerlijke spanning.
Omdat de ‘naar-zichzelf-toe-denker’ vaak zogenaamde goede redenen heeft waarom hij zo doet, en vrienden om zich heen heeft die het ook zo doen en hem dus begrijpen, wint de naar-zichzelf-toe-denker het zo vaak.

Volgens mij heeft ieder mens die zo bezig is een naar gevoel. Ook de redenering ‘dat het wel klopt’ is onprettig, en die moet je bovendien steeds opnieuw construeren. Bovendien is er de angst dat je betrapt zult worden, of de angst voor grote ruzie met hen die je lief zijn, die vaak versluierd wordt met allerlei argumenten waarom dit écht goed bedoeld is – maar niet heus.
Eigenlijk is het feit dat je zo gespannen wordt en argumenten tevoorschijn moet halen hét bewijs dat het om iets belangrijks gaat.
Tja, en eigenlijk is het dan alleen nog een kwestie van zelfbehoud.

Als je benieuwd bent naar je eigen aandeel en bereid bent om daar afscheid van te nemen, is dat eigenlijk de aankondiging van iets nieuws waarvan je de vorm nog niet kent.
En daar kan niemand je bij helpen. Hier ben je echt veroordeeld tot hulp van boven.
Vanuit het denkende voorhoofd naar de kroon.
Dat is een besluit.

Sinds ik dat besluit heb genomen kom ik er niet meer onderuit.
Al is het alleen al doordat ik nu mezelf niet meer in de maling kan nemen.
Zodra ik dat probeer krijg ik meteen dat rare gevoel en die starre blik. En een bonzend hart omdat ik weet dat ik ontdekt kan worden – vandaar die starre blik.
Dan ga ik soms wel nog even door hoor, maar ja.