Domheid en narcisme (5)

Van de week was ik bij de kaakchirurg. Er moest gesneden worden. Daar heb ik ervaring mee en prettig is anders, maar ik zag er niet tegenop – niet van tevoren en niet toen ik in de wachtkamer zat. Ik was rustig en ik had het eigenlijk gewoon naar mijn zin, alsof het een uitje was. In de wachtkamer vroeg ik mij af hoe dat kwam. Waarom was ik niet bang, terwijl ik toch wist dat het een onaangename ingreep was en dat ik er zeker nog een paar dagen last van zou houden? Dat was niet omdat ik zo vol vertrouwen was – vertrouwen speelde eigenlijk helemaal geen rol, het kwam puur en alleen doordat ik benieuwd was.
Ik was benieuwd naar het ziekenhuis. In Doetinchem, daar was ik nooit eerder geweest. Ik was benieuwd naar de gang van zaken. Hoe het eruit zou zien, hoe ik mij moest aanmelden, noem maar op. Ik keek om mij heen, andere patiënten in de wachtkamer, een verpleegster die ik nog nooit had gezien, vriendelijk, wat ouder, een beetje moe, daarna de arts, een aardige vent die mij, toen ik ernaar  vroeg, vertelde dat hij op een dag 20 tot 33 patiënten behandelde. Daarna de verdoving, de behandeling onder een laken met een gat voor mijn mond. Het was prettig dat ze mij alles uitlegden en steeds weer mij, die daar lag met zijn mond open, vertelden in welke fase van de behandeling ze nu waren. Daar zei ik ook iets over toen het klaar was en ik overeind kon zitten: ‘Wat fijn dat jullie mij zo nauwgezet op de hoogte houden, dan kan ik benieuwd blijven, en als ik benieuwd ben ben ik niet bang.’ Daar moesten ze om grinniken.
Het was alsof de dingen van binnenuit werden verlicht. De mensen, de geschiedenis die zij met zich meedroegen in hun gezicht en hun bewegingen tot in dit moment. Alles was nieuw, alles stond in de deuropening in het binnenvallende licht.
Het was niet aangenaam, de naald in mijn verhemelte, het gebeuk in mijn mond, de smaak van bloed. Niet iets waar ik kaartjes voor zou hebben gekocht. Maar het was wel precies wat het was. Voortdurend dit.

Het voortdurende dit is de lichtlijn in mijn leven. Steeds weer opnieuw dit en toch aansluitend op het vorige ogenblik. Hink, stap, sprong. Van benieuwd naar benieuwd.
Zo was ik als kind, zo was ik als man, zo ben ik nu.
Ik heb een tijdlang gedacht dat het een talent van mij was dat ik zo keek. Een verworvenheid, die ik te gelde kon maken. Dat was een grote vergissing, want het was niet een verworvenheid – het was wat ik ben – grondstof.
Grondstof die vanzelf beweegt, bewogen is. Vanuit rust.

Ik dacht dat ik een genezer was, een therapeut. Ik dacht dat ik dat vak beheerste. Dat ik het goed kon. Dat was eigenwaan. Want ik kon het niet. Ik werd gekund. Ik sprak niet. Ik werd gesproken. Het was eigenwaan. IJdelheid. Inderdaad, narcisme.
Eigenwaan gekoppeld aan domheid. De domheid namelijk van het zogeheten commerciële belang. Van de financiële compensatie om het mooi te zeggen. Een bepaalde vorm van kortzichtigheid, die vaak voor slimheid wordt aangezien, maar die op de langere baan verwarring teweegbrengt en een unieke relatie, hoe subtiel ook, ondergeschikt maakt aan een verdienmodel.
Het was – zeg ik nu – domheid om te denken dat ik het zelf deed, terwijl ik gezonden werd. En het was nog een slag dommer om, terwijl ik besefte dat ik gezonden werd, toch te menen dat ik de tijd kon verdelen in tijdsperiodes, waarvoor ik een bepaald vast bedrag vroeg.

Eigenwaan gekoppeld aan domheid.
En op die eigenwaan gekoppeld aan domheid kwamen ook mensen af bij wie eigenwaan gekoppeld was aan domheid. Soort zoekt soort, nietwaar? Mensen die meenden dat verlichting/vrede kon worden toegediend. En die vervolgens meenden dat verlichting/vrede kon worden aangeschaft. Bij mij in de winkel.
Dat was mijn werk niet alleen natuurlijk. Laat ik wel wezen. Met veel mensen klikte het echt. Zij waren bij mij aan het goede adres. Ik kon hen onbaatzuchtig bijstaan. Ook wat dat betreft is het soort zoekt soort.
Nee, mijn punt is dat ik mijn roeping niet alleen volgde, maar dat ik op een bepaalde manier mijn roeping en mijn talenten ook voor mijzelf probeerde uit te buiten en dat ik daarmee mijn roeping en mijn talenten blokkeerde. Ik probeerde persoonlijk te profiteren van mijn levensopdracht en daardoor werd het mij geleidelijk aan zwaarder en zwaarder te moede. Zo vergaat het heel veel mensen en zo verging het mij.

Twee magneten waarvan de velden elkaar doorkruisen. De magneet van liefde en onbaatzuchtigheid. En de magneet van narcisme en domheid. Beide magneten vormen velden. Beide magneten trekken mensen en situaties aan.

(wordt vervolgd)