Een intermezzo (6)

Na enige aarzeling vervolg ik mijn verhaal. Het is een wel heel lang intermezzo. Is het eigenlijk nog wel een intermezzo? Of is het een verhaal dat ik wil vertellen? We zullen zien. Voor de duidelijkheid (dit n.a.v. vragen): het is gebaseerd op feiten.

************************************************************************************************************************

Het was een smal mes met een glimmend zwart heft. Hij tikte er zachtjes op met zijn wijsvinger en wees toen in mijn richting. Zijn gezicht kon ik niet zien, alleen zijn rechterhand en het mes. Het was heel gevaarlijk wat hij deed, niet alleen voor hem, maar ook voor mij, want ik wist wat hij aan het doen was: hij daagde mij uit. Het mes was voor mij, maar dan moest ik het wel pakken.

Meester Koekoek was inmiddels bij de wensen aangekomen, wensen voor zieke kinderen en andere verdrietige zaken waarvoor hij God om hulp vroeg. Hij bad met luide stem. Zijn duistere blik kon rechtstreeks op mij gericht zijn.
Het was ondenkbaar dat ik het mes zou laten liggen. Dat wist ik meteen, maar dat was dan ook het enige wat ik wist, want ik had er geen idee van hoe ik dit moest aanpakken. Alle kans dat meester juist op de nieuwe jongen extra lette, en dus ook op mij. Wat kon ik doen? Toen schoten mij opeens de raadgevingen te binnen van Djorghi, de magiër wiens boeken ik de afgelopen maanden zo ijverig had bestudeerd. Het leek wel alsof ik zijn geheimzinnige gegroefde gezicht, dat ik kende van de omslagen van zijn boeken, voor mij zag en alsof hij tegen mij sprak: woorden uit het tweede boek dat ik een tijd geleden had gekocht en dat ik de afgelopen week voor de zoveelste keer had doorgeploegd. Juist deze woorden had ik uit mijn hoofd geleerd, alsof het een versje was voor de zondag. En ik had steeds weer geoefend wat daar werd gezegd, zo goed en zo kwaad als het ging: Als het Boze Oog op U wordt gericht, kunt U dit afweren en bezweren door uw rechterhand uit te strekken in de richting van de zwarte magiër of heks, waarbij U er acht op dient te slaan dat U uw middelvinger, pink en duim samenvouwt tot één punt, zodat slechts de wijsvinger en de ringvinger gericht zijn op de Ogen van het Kwaad en deze met de Witte Kracht verblinden. Vrees niets en niets kan U deren. Ja, zo stond het er. Ogen van het kwaad. Witte Kracht. Onderaan op een linker pagina. Ik had de woorden gelezen en herlezen en nu hoorde ik ze. Vele keren had ik het magische gebaar geoefend, op mijn vader, mijn moeder, mijn broer, maar die hadden alleen maar gelachen. Verder was er niets gebeurd. Dat vond ik eigenlijk wel logisch, want mijn vader en mijn broer waren geen boze tovenaars en mijn moeder was geen heks. Ik hoefde mij tegen hen niet magisch te beschermen. Maar nu was dat iets anders. Voor geen mens was ik zo bang als voor meester Koekoek. Hij was de gevaarlijkste mens die ik kende. Hij was de Paddenkoning, en dit was het moment.

Ik vroeg mij niet meer af wat ik moest doen. Ik wist het. Gewoon doen wat ik had gelezen. Precies in die volgorde. Er was geen ontkomen aan. Ik moest mijzelf er nog toe zetten om mijn handen uit elkaar te halen, ik moest ze uit elkaar trekken alsof er lijm tussen zat, maar toen ik dat eenmaal had gedaan volgde de rest vanzelf. Ik vouwde de middelvinger, pink en duim van mijn rechterhand samen tot één punt en strekte mijn hand uit met de ringvinger en wijsvinger naar voren, zodat ze wezen naar de plek in de ruimte waar ik de meester hoorde spreken. Alsof ik in het pikkedonker mijn zaklantaarn op iets richtte. Er kwam geen waarschuwing, geen bevel, mijn naam werd niet geroepen. Toen deed ik mijn ogen open.

Meester Koekoek stond recht voor mij bij het schoolbord, zijn handen gevouwen voor zijn buik, zijn blik omlaag gericht. Ik wist niet of hij zijn ogen open had en het kon mij niets schelen. Ik voelde het licht stromen uit mijn vingers, ik zag het niet maar ik voelde het wel, licht waarin alles bevroor. Het was alsof ik de vriescel van de slager om de hoek was binnengegaan. Alles stond stil in de kou, er was geen geluid, geen biddende meester, alleen maar ik in het midden van alles en mijn adem die langzaam uit mijn mond kwam. Niets kon mij deren. Heel rustig liet ik mijn linkerhand zakken tot op de bank, pakte het mes, stopte het in mijn zak en bracht mijn hand weer omhoog. Ik vouwde mijn beide handen samen voor mij op de bank en sloot mijn ogen. De kou loste op, er kwamen weer geluiden. ‘Onze Koninklijke Familie’ en ‘Amen’. Dat was meester. Ik deed mijn ogen open. Naast mij zat Karel Winkelmann, mijn breed grijnzende nieuwe vriend.

(wordt vervolgd)