Een intermezzo in drie delen (3)

Nee, het was mij niet om wraak te doen. Er stonden grotere belangen op het spel. Ik wilde namelijk magiër worden. Ik kende niemand die mij dat wilde leren. Daarom moest ik het van zelfstudie hebben, en daarvoor had ik geld nodig.

Ik had in de tweedehands boekwinkel een paar straten verder twee boeken van een zekere Djorghi in de etalage zien liggen. Eén boek heette Gedachtekracht. Op de voorkant stond het woord Gedachtekracht geschreven in donkere onheilspellende letters en daaronder was een tekening te zien van een hoofd waar bliksemstralen uit kwamen – tenminste, daar leek het op. De titel van het andere boek was Persoonlijk magnetisme, Leerboek voor zelfbeheersching en ontwikkeling van geestelijke macht. Voor deze twee boeken was ik aan het sparen. Ze waren vijfenzestig cent per stuk. Bijna iedere dag liep ik even langs de etalage om te kijken of ze er nog lagen.
Ik wist dat ik een magiër wilde worden, sinds ik in een tijdschrift uit de leesportefeuille had gelezen over een Engelse tovenaar, niet zo eentje uit sprookjes, maar een echte die nu leefde. Hij heette Aleister Crowley en hij leek op niemand die ik kende. Er was een vage foto van een man met een strak gezicht en een tulband op zijn hoofd, die ik de week dat we het tijdschrift in huis hadden steeds weer bekeek. Er stond bij dat hij ook wel Het Beest werd genoemd en dat hij zwarte magie beoefende. In het artikel vertelde een boekhandelaar dat hij een keer ruzie had gekregen met Het Beest en dat toen de volgende morgen alle boeken uit zijn winkel waren verdwenen. Er was niet ingebroken. Het was letterlijk tovenarij geweest. De deuren waren op slot en de winkel was leeg. De man vertelde hoe hij had staan huilen bij de lege boekenplanken. Dat was erg overtuigend. In het artikel stonden ook verhalen van jonge, beeldschone vrouwen, waar Crowley een oogje op had maar die niets van hem moesten hebben en die door Crowley op een bepaalde manier waren aangekeken terwijl hij magische bewegingen met zijn handen maakte en die toen onder zijn betovering waren gekomen en alles hadden moeten doen wat hij wilde. Ze hadden onuitsprekelijke dingen moeten doen, stond er.
Dat was een hoopgevend verhaal. Het leek mij fantastisch om de boeken uit een willekeurige boekwinkel naar mijn kamer te kunnen overhevelen en dus altijd iets te lezen te hebben. En ik had er ook niets op tegen om onuitsprekelijke dingen te doen met beeldschone vrouwen. Ik las en herlas het artikel en wist met grote zekerheid dat ik zwarte magiër wilde worden. Niet later als ik groot was, de toekomstige beroepskeuze waar ooms en tantes altijd zo benieuwd naar waren, maar nu, zo gauw mogelijk.
Zodra ik het geld bij elkaar had, kocht ik een van de twee boeken van Djorghi. Het boek over gedachtekracht

Toen het nog niet mijn eigendom was, had het mij bijna dagelijks toegezongen van achter de etalageruit, maar nu ik het in handen had vond ik het lang zo aantrekkelijk niet meer. Het papier zat vol bruine vlekken, het rook muf en wat het ergste was: het was ook muf om te lezen. Er was geen durf en geen grootsheid, zoals ik die bij Crowley had bespeurd. Hoe veelbelovend de naam van de schrijver ook was, de schrijver zelf was een gewichtige en saaie man. Toch kocht ik na enige tijd ook het tweede boek. Ik hield vol en las en herlas beide boeken. Ik wilde hier alles over weten.

Ik probeerde de lessen van Djorghi toe te passen in de praktijk. Op school richtte ik al mijn gedachtekracht op de meester om hem te laten doen wat ik wilde, maar dat was geen succes. Soms, als ik hem naar rechts wilde laten lopen, deed hij dat inderdaad, maar even vaak deed hij het niet. En ik kon hem nooit laten zeggen wat ik wilde. Ik moest nog heel veel oefenen en heel veel leren.

(wordt misschien vervolgd)