Ik merkte net, toen ik iemand hielp, dat mijn inlevingsvermogen in de ander die met een bepaalde moeite kampt behoorlijk accuraat is. Dat is ook wel te begrijpen: ik zit namelijk zélf met een niet weg te nemen moeite. Ik probeer me daar niet door te laten opslurpen, en dat is een enorme kunst.
Gelukkig kan ik mijn werk doen. Dat wil zeggen dat ik meewerk met het probleem van iemand anders, het me zo precies en concreet mogelijk laat vertellen zodat ik het me echt kan voorstellen, en dán, precies op dat punt, blijkt er iets voor de hand te liggen waar de ander zelf niet aan had gedacht, omdat het bijvoorbeeld buiten het fatsoen en de spelregels valt – namelijk ervoor uitkomen hoe je het zelf echt het liefste hebt. En op dat punt ben je weerloos.
Dit overlezende vind ik het wel waar, maar ook iets te mooi. Er is ook nog een andere kant.
De andere kant is dat ik het heel moeilijk heb en dat ik ook merk dat ik mensen van me verwijder door mijn gedrag. Tja, met een gebroken been kun je deernis hebben, maar wat doe je met zo’n onverzettelijk geval? Ik roep ruzie op, maar ik kan zelf niet zo goed ruzie maken omdat ik ben vergeten waar het ook al weer over ging.
Een lastig en verdrietig parket!
Lieve Hanneke, dank voor je tweede bericht. Het wijst mij op iets waar ik erg voor moet oppassen.
Als iemand mij op de een of andere manier negatief behandelt heeft kan ik dat moment me nog veel later heel goed herinneren. Positieve acties nadien kan ik vergeten waar door het eerste beeld ten onrechte in stand gehouden wordt. Gelukkig wijst Cathrien mij daar dan altijd op.
Waar ik bij het lezen verdrietig van word, is dat je mensen van je verwijdert door je gedrag. Zonder dat je daar zelf iets aan kunt doen. Zelf roep ik al jaren ruzie op, vanochtend nog, met de man van de belastingen die langskwam. Dan weet ik best hoe ik dat heb gedaan, maar toch kan ik niet goed ruzie maken en vind ik ruzie niet prettig. Waarom vind jij dat je geen ruzie kunt maken lastig en verdrietig?
Kijk Arthur en Peter, het zit zo:
Voor Arthur en Peter,
Het zit zo:
Ik weet iets zeker over iemand, iets dat ik op dat moment echt vínd, maar dat zet zich dan als een soort absolute waarheid vast in mijn hoofd,
en als de situatie waarvoor het gold dan veranderd is, vind ík het nog steeds.
Daar zit ik dan met mijn mening!
Dat is lastig. Het vraagt een extra vermogen om los te laten.
Het voordeel hiervan is wel dat ik vaker verrast word.
Is het nu duidelijk?
Ik vind het in elk geval wel stimulerend om er zo precies bij stil te staan.
bedankt dus!
Lieve Hanneke,
Inderdaad een verdrietig en lastig parket. Verzeild raken in een ruzie zonder dat je zelf goed weet waarom.
Hoewel ik een deel ook niet helemaal begrijp. Want als je iemand helpt, zij het onverzettelijk, om scherp te krijgen hoe hij/zij het het liefst wil hebben, roep je wellicht weerstand op, maar toch geen ruzie?
Ik snap wel dat, door ‘hoe je nu bent’, het voor mensen die verder van je af staan moeilijker is om geheel contact met je te maken of te hebben. Echter juist door je niets verhullende frisse berichten die je hier consequent over plaatst is er steeds direct contact!
Nu goed, hoe gek het ook klinkt, het is genoegen je hier over te lezen.
Hanneke sinds kort lees ik je dagboek. Het verwart me dat je nu vanuit een ander perspectief naar jezelf en je omgeving kijkt. Dat je daar kwetsbaar en eerlijk over schrijft ontroerd me. Is het zo dat door je ziekte Alzheimer oude beelden oplossen , oordelen milder worden of verdwijnen?
Komt daar dan een onbevangenheid voor terug?
Ik ben blij dat je het deelt en mij en anderen zo helpt om meer te leren over de ziekte.
En vooral hoe daar mee om te gaan.