Nou moe, ik ben er toch weer ingelopen door een potje te gaan zeiken.
Blijkbaar gaat het en komt het en heb ik er zelf niet veel over te zeggen.
Want brrr, een naar gevoel inclusief steeds opkomende negatieve gedachten,
die er dan werkelijk uitzien alsof ze echt waar zijn.
Wel merk ik steeds duidelijker wanneer het weer zover is dat ik van binnen ga zeiken – zo noem ik het nu maar – want dan krijg ik in mijn plexus solaris een ‘oplettings-signaal’.
Het kost heel veel moeite me dan koest te houden, want het lijkt alsof er nu wérkelijk een hele belangrijke reden is waar ik het serieus over moet hebben – dus is er toch ergens in mij iets heel slims aan het werk.
Waarom gebeurt dat (dat slimme) dan niet gewoon regelrecht in mijn hersenen vraag ik me af? Maar dat terzijde, daar krijg ik toch geen antwoord op, behalve dan dat ik met mijn eigen ogen op de foto van de hersenscan heb gezien dat daar iets ontbreekt.
Ik ervaar in elk geval veel meer dan vroeger hoe ik denk en hoe ik negatief denk. Ik beschouw deze situatie dan ook als een zeer drastische opruiming!
Het is heel goed opletten geblazen!
Gelukkig ‘ontbreekt’ er aan je oplettings signaal helemaal niets, Hanneke. En dat is verblijdend, je fysiek geeft de antwoorden. Dat heb je mij steeds voorgeleefd. Dank voor je openhartige stukjes.
Hanneke,
Wat schrijf je toch lekker en fris! Heel fijn om telkens zo’n prettig shot te lezen, vind ik.
Peter