Het is me vandaag niet mogelijk om iets opgewekts te schrijven. Eigenlijk wilde ik het dus maar helemaal niet doen, maar dat is ook weer niet de bedoeling.
Kort gezegd komt het erop neer dat ik me rot voel. Mijn lichaam voelt aan alsof er alleen maar verkeerde dingen in zitten, die ook nog eens alsmaar door elkaar zijn geschud – en in mijn hoofd is geen rustpunt te vinden. Dat betekent dat ik alleen maar zwart kijk en heel jaloers ben.
Mijn zoon Pieter is hier met zijn twee kinderen, David en Dara; daar kijk ik altijd naar uit en het is ook heel vertrouwd en genoeglijk. Maar… ik lever bijna voortdurend een gevecht met mijn jaloezie, en dat verlies ik. Hans stoeit met ze, pakt ze beet, tilt ze op, gooit ze op de grond, houdt ze tegen zich aan, vooral hoe hij met ze stoeit kan ik niet verdragen. Zo fysiek intiem ben ik nooit met een kind. En de kamer uitgaan is ook geen goed idee, want dat is gewoon heel onaardig. Wat een parket. Ik heb de neiging om er iets van te vinden, maar dat slaat nergens op want het gevoel dat ik heb is veel directer en trekt zich helemaal niks aan van wat ik er van vind.. Waar ik wel iets aan kan doen is het hem niet kwalijk nemen en ook mezelf niet zielig vinden. Eerlijk gezegd is dat me tot nu toe niet goed gelukt.
En wat heeft dat nou met mijn ziekte te maken?
Tja, ik heb geen relativeringsvermogen. Op het moment zelf merk ik niet hoezeer ik overdrijf. Er zit dus echt een steekje los! Toch zou ik het vreselijk vinden als ik niet meer serieus werd genomen.
Ik moet me er dus op toeleggen iets te doen wat ik nooit heb gekund!
Dat zou je dan haast een voordeel kunnen noemen.
Het is in elk geval een heel scherp licht waarin ik me bevind.
Geweldig, die openhartigheid over al die jaloerse gevoelens van binnen Hanneke! En gelijkertijd zeer scherp naar jezelf wat je te doen staat: er niet van alles van vinden, maar het gewoon niet meer doen; de kortste weg.
Elke keer weer terug naar die kortste route. Fijn hoor, dat je ons zo meeneemt op die weg. Groeten, Janneke Blijdorp