We kenden lang geleden een wijze man, een Egyptenaar die in de buurt van Woodstock aan de oostkust van de VS woonde. Albert Gani was zijn naam. Deze Albert Gani was heel uitgesproken in zijn kijk op de ander, in dit geval ons.Ik vond in mijn schrift een treffende uitspraak van hem: ‘Dat wat je wenst is niet zichtbaar voor de ander.’ Met grote letters had ik dat opgeschreven.
Blijkbaar zag hij dat ik vond dat de ander uit zichzelf iets voor mij moest doen, zonder dat ik daarom hoefde te vragen.
Dat waren dus wat je noemt kapsones.
Nu, zoveel jaren later, is die uitspraak van hem nog steeds wel van toepassing.
Het lijkt zo vanzelfsprekend, maar het is eigenlijk heel raar om ervan uit te gaan dat de ander wel weet wat je bedoelt.
In iedere werkelijke verhouding komt iets aan het licht dat er nog niet was. En waarvoor je dus ook geen manier van doen hebt.
Dit houdt volgens mij ook nooit op. Hoe inniger het contact, hoe meer de onbekende wensen zich zullen openbaren. Hoe meer je dus ook moet willen stuntelen. Niet weten. Het wagen.
Ik merk dat in deze tijd zo goed. Ook omdat ik niet meer, zoals vroeger, goed weet wat ik nou wel en wat ik niet heb gezegd of gevraagd. Dat is ook echt lastig hoor, ik doe daarin een sterk beroep op het begrip en het geduld van mijn geliefde.
Maar wat er aan het licht komt, dat egocentrisme en dat ‘het moet nú’, is eigenlijk niets anders dan wat er altijd al was.
Alzheimer vergroot uit wat het ‘gewone verstand’ van vroeger netjes bedekt hield.
Het is nu meer dan ooit goed opletten geblazen.
Bidden is daarbij voor mij werkelijke hulp.
Het helpt echt, want ik meen het en ik erken dat ik het niet op eigen kracht kan.
En als ik het vergeet en mezelf weer zo centraal stel, voel ik van binnen dat het niet klopt.
Dit was een vast thema in de Longchempameditatiegroep. Ik voeg er graag aantoe, wat ik toen zei en waar ik mezelf nog altijd voorhoud:
We, dus ik, ben geneigd, om niet te vragen wat ik werkelijk wens, maar om te vragen wat ik denk dat ik krijgen kan. Ik doe bij voorbaat iets van mijn wens af.
Het effect is, dat als de ander niet helemaal geeft wat ik afgezwakt vraag, teleurstelling en verongelijktheid de kop op steken, want ik had immers zelf al ingeleverd op mijn wens en nou deed de ander er ook nog iets af. Hoe durft ie! Terwijl de grap is, dat de ander helemaal niet wist, dat ik er zelf al wat af had gedaan om mijn wens haalbaarder/ aanvaardbaarder te maken. Haha, wat een valkuil is het, om niet in te staan voor je wens.
Er is nog een effect zei jij toen en dat is, dat je je niet echt bloot hebt gegeven, je houdt iets kapsones (ik weet je precieze woorden niet meer hoor, maar ik vond dat woord wel mooi in je latere stukje) en er komt net iets dwingends in je woorden, wat de ander feilloos aanvoelt maar niet kan benoemen, wat zich vertaalt in irritatie en verminderde bereidheid om gul op je wens te reageren.
gaaf Han, echt gaaf! Liefs Martje
Mooi verwoord Hanneke en wat fijn dat bidden je zo helpt!
Dat doe je dus niet als je zelf denkt alles te weten en te kunnen.
Mooi dat lang geleden gedane uitspraken hun werking houden!
Wat mooi.
“Hoe inniger het contact, hoe meer de onbekende wensen zich zullen openbaren. Hoe meer je dus ook moet willen stuntelen.”
en
“En als ik het vergeet en mezelf weer zo centraal stel, voel ik van binnen dat het niet klopt.”
Wat mooi hoe helder je t voelt, ziet en beschrijft. En hoe herkenbaar, het egocentrisme in mijn cellen…
Je bent een voorbeeld in de naakte eenvoud van je woorden en wat ze zeggen.