Een jaar of tien geleden ging ik op bezoek bij een oude vriend, die gedurende de zomermaanden een huis met een bootje had gehuurd ergens aan de Vinkeveense Plassen. Ik noem hem nu een oude vriend en dat was hij ook, want wij waren zeker een kwart eeuw met elkaar bevriend, maar hij was toen, ook al besefte ik het niet ten volle, vooral een vroegere vriend. We hadden vele jaren intensief met elkaar opgetrokken, we hadden samengewerkt, reizen gemaakt, lief en leed met elkaar gedeeld, dezelfde boeken gelezen, dezelfde films gezien, maar de laatste tijd was daar de klad in gekomen. We spraken er wel over, maar onze taal was symbolisch en de vonken sprongen niet meer over. Eigenlijk troffen we elkaar nog slechts in de afglans van wat eens was.
Hoe dat mogelijk is? Ja, hoe is het mogelijk dat een vriendschap verbloedt? Het is te begrijpen dat, zeker wanneer een verhouding sterk wordt gekleurd door charme, de verveling toeslaat wanneer de charme met de tijd wegspoelt, maar hoe is het te verklaren wanneer niet charme het beginpunt is, maar sprankeling, waarheidsliefde, lef, humor en, het hoge woord moet eruit, liefde? Hoe kan dat? Waar is dan de herkenning gebleven, het weten, het onbuigzame? Was dat dan allemaal illusie? Kinderlijke vragen misschien, maar toch vragen die bijna iedereen zich stelt die een liefdesverhouding ziet beëindigen.
En vervolgens is het net zo onbegrijpelijk wanneer een nieuwe liefde wordt gevonden. Hoe is het mogelijk dat na een groot en onherstelbaar verlies toch het heilige dankgezang voor de genezing kan worden aangeheven? De onbegrijpelijke dood en het wonder van de opstanding volgen elkaar op en niet noodzakelijk altijd in dezelfde volgorde.
Het is niet te bevatten, want zo is het leven zelf, en omdat we het toch willen begrijpen trachten we het onbegrijpelijke psychologisch te verklaren, we zoeken naar redenen en proberen schuld en onschuld toe te kennen. Vooral de toekenning van schuld, in het bijzonder wanneer kan worden aangetoond dat de ander de boosdoener is, lijkt even rust te brengen in het vulkanische landschap waar we na de scheiding in zijn neergeworpen, maar al spoedig wordt dan toch het licht weer verduisterd en schudt de aarde onder onze voeten.
(wordt vervolgd)
Als bijvoorbeeld het zakelijke verweven raakt met vriendschap en als dat lang duurt kan, als het zakelijke wegvalt, blijken dat de vriendschap is weg gekwijnd. Zoals een huwelijk dat geen stand houdt als de kinderen de deur uit zijn. Lieve groet Beatrijs