Els Donkers schreef begin januari een vraag naar aanleiding van mijn stuk op het weblog ‘Lieve dingen’, die ik alsnog graag wil beantwoorden.
Dit was wat zij schreef:
Lieve Hanneke.
Ik vind het aangrijpend dat je de ziekte van Alzheimer hebt en lees tevens geboeid wat jouw ervaringen zijn. Door jouw grote mate van bewustzijn vormt het een bron aan zinvolle informatie, volgens mij.
Je hebt het met regelmaat over het erwtensoepgevoel, dat je overvalt. Ik haal aan:
“Naar, naar, naar, dat gevoel, en het lukt me niet om het precies uit te leggen. Het rare is ook dat het zo komt en gaat. En als het er niet is, denk ik elke keer: ‘Hoi, het is verdwenen’.
Ik vermoed dat dat gevoel ook heel lichamelijk is? En je kan er geen logica in ontdekken wanneer het komt en gaat? Kan je er toch nog iets meer over schrijven? Ik meen te begrijpen dat het over kan gaan wanneer je je yogaoefeningen doet?
Bij mijn recent overleden moeder speelde dat gevoel ook heel erg en het putte haar volledig uit, omdat ze dat gevoel werd. De overigens- aardige en toegewijde geriater- noemde het angst en schreef een hogere dosis (waar wij ook weer ‘ blij ’ mee waren) kalmeringstablet/angstremmer voor. Terwijl mijn moeder volgens mij in de basis niet angstig was. Ze had een krachtig en gezond lichaam, verzorgde zich goed, maar had m.i. weinig lichaamsgevoel/besef, waardoor dit door jou genoemde erwtensoepgevoel haar volledig overnam.
Liefs, els
*
Mijn antwoord:
Wat een prettige vraag Els, ik ga er echt voor zitten om je zo precies mogelijk antwoord te geven.
Het ‘erwtensoepgevoel’ ken ik niet van iets anders; het is een soort misselijkheid, een akelig gevoel in mijn lichaam, alsof daar iets in zit dat er niet hoort.
Het heeft wel iets weg van wagenziekte. En het komt en gaat.
Volgens mij is het geen angst hoor, het is namelijk puur lichamelijk en zit niet in mijn hoofd – bang ben ik ook niet, ik vind het vooral heel naar wat ik heb.
Ik denk dat het een fysiek bijverschijnsel is van de Alzheimer – dus ook van die plek in de hersenen die is aangetast.
En ik zal het aan mijn behandelende arts, professor Scheltens, vragen als ik die weer zie – als ik eraan denk.
En ja, lichamelijk ben ik in orde. De yoga is goed om te doen en dan voel ik me net zo lenig als altijd.
Mijn liefdesleven lijdt er ook niet onder – ik geniet zeer van de innigheid met Hans. Het brengt ons heel dicht bij elkaar.
Is dit een duidelijk antwoord? Vraag gerust als je nog iets wilt weten, dat is inspirerend!
Dank Hanneke voor je concrete antwoord.
Ik herken de door jou beschreven symptomen zo gelijk als bij mijn moeder.
En zo is het eigenlijk nooit benoemd en (h)erkend geworden in de medisch georiënteerde gesprekken.
Ik heb allerlei vragen en ook geen vraag.
Ik mailde mijn vraag en jouw antwoord nog naar mijn zus en kreeg van haar de volgende reactie: “Tjé Els, wat goed zoals je dat van ons mams omschrijft, maar wat een prachtig antwoord van Hanneke! Ben daar behoorlijk van onder de indruk! Echt mooi zoals zij het omschrijft wat ze denkt en voelt! En dan voor iemand met Alzheimer!!”
Ik vind haar reactie ook weer lief…
Wanneer ik weer een vraag heb, meld ik me zeker.
Liefs, els