Lang geleden. Niet meer aan schrijven gedacht.
Dat is niet zo verwonderlijk als je bedenkt dat we verhuisd zijn en daar echt wel onze handen vol aan hebben.
Toch kwam de zin om te schrijven niet vanzelf weer terug. Ik moest echt weer op het idee komen, en daardoor ook merken wat voor mij de moeite waard is om iets over te zeggen.
Dat is nu gebeurd. We zijn verhuisd naar Zutphen. Het is al echt ons huis en ons bestaan hier. En, hoeveel er nog veel te doen is, zit ik nu comfortabel op mijn eigen kamer.
Dus hup!
Wat mij opvalt in deze tijd is het gemak waarmee mensen praten over ‘contact’. Dat heb ik waarschijnlijk al eerder vermeld, maar het verbaast me steeds opnieuw.
Contact is innig, het raakt iets dat tot nu toe onder de oppervlakte verbleef en waarvoor je dus geen methode hebt, juist doordat je graag zo precies en persoonlijk mogelijk wilt communiceren.
Dat is helemaal niet makkelijk. Het vergt verdieping in jezelf, het vergt ook je te laten kennen, te laten weten dat je om iemand geeft zonder eerst te checken of dat wel wederzijds is, je kunt er verlegen van worden.
Het is altijd spannend dus en altijd nieuw.
En door al dat ge-whatsapp wordt juist die fundamentele spanning weggenomen.
Woorden die daarbij horen zijn: ‘chatten’, ‘even langskomen’, ‘hoe is tie?’, noem maar op.
En heel veel vrienden hebben.
Ja daág!
Het is natuurlijk een tijdsverschijnsel, de horizontaliteit is nog nooit zo sterk geweest en daar is veel voor te zeggen, maar de scheidingslijn tussen echt contact, waarbij je je laat inspireren door wat er nu gebeurt – het samen woorden zien te vinden voor wat je precies met elkaar verbindt, waardoor het contact persoonlijk en intiem wordt – dat alles wordt nu bedekt door het gemak van dat apparaatje.
En dat is jammer.
(wordt vervolgd)
Dag Hanneke,
Ontroerd heb ik je dagboek gelezen, en ook Hans’ blog. Wat een mooi en intiem document is dit, deze nieuwe website van jullie samen. Dank jullie, dat je dit zo doet. Mijn moeder heeft Alzheimer en ook in bredere kring ken ik mensen, die dagelijks met deze ziekte te maken hebben. Zo snel wordt er alleen nog over hen gesproken, schieten woorden te kort. Voorbij de gemakkelijk toegankelijke woorden, is het stamelend zoeken, er zijn, kijken, luisteren, voelen. Tot ik ” Ja, je bent er nog” voel, als ik geduld heb en open sta voor wat niet direct op de voorgrond treedt. Ik denk, dat jullie woorden zullen bijdragen aan een beter inzicht en meer liefdevolle en respectvolle omgang met de vele mensen, die dit in deze tijd doorleven.
Kort geleden pakte ik na 18 jaar het boek Innerlijke leiding uit de kast, en herlas hoofdstukken over de chakra’s. Zo kwam ik ook op het idee om je op het web opnieuw te zoeken. Nu vraag ik mij af, ben jij daar nog mee bezig? En hoe kijk jij daar nu tegenaan? Wat doet de ziekte Alheimer met je op het nivo van de chakra’s. Is dat voelbaar?
Een hartelijke groet,
Johanna
Ha Hanneke,
Goed om weer iets van je te horen. En ja, de wetten van het apparaatje. Net nog verwonderd mogen zien hoe negen , op zich gezellige mannen, tijdens een gezamelijke maaltijd aan hun schermpje gekluisterd waren.
Hartelijke Groet,
Paul.
Dag Hanneke,
Wat mooi dat je nu net schrijft over dat stukje nieuwe technologie, dat voorbij gaat aan de werkelijke betekenis van contact. Ik dreigde mij erin te verliezen, al die berichtjes, en word en ook heel moe van. Sinds kort pak ik de telefoon weer als ik iemand die verder weg woont werkelijk wil spreken, het contact is meteen anders, en die verlegenheid kan ook daar spelen.. Mijn lieve man gebruikt de App alleen voor het gezin, verder wil hij er niets mee te maken hebben.
groet,
Marcelle
Dag Hanneke,
Proficiat. Die klus is geklaard. Je hebt het overleefd en je zit ontspannen in je kamer. Geweldig.
Over het Whatsappen, voor mij een welkome aanvulling op het innig contact dat je met je naasten hebt. Ik krijg een foto van een kleinkind, ik stuur een grapje terug. Ik meld wanner ik weer in Nederland ben en krijg een welkom terug. Heel leuk.
Paul
Dank je wel voor je lieve woorden Paul. Ja ik zit hier precies goed.
En wat betreft het whatsappen: Het is nu eenmaal een tijdsverschijnsel, iets dat eerder niet had kunnen gebeuren. Contact maken gaat in deze tijd ook werkelijk makkelijker en doordraven hoort daar ook bij. Aan mij de kunst om echt iets nieuws te zeggen, kritiek ligt zo voor de hand.
Wordt vervolgd.
Hanneke