Ik zal toch maar iets schrijven ook al heb ik nu geen opgewekt gemoed. Het kwam zomaar weer opzetten, terwijl ik de hele dag zo innig en geïnspireerd met mijn geliefde vrouwengroep heb doorgebracht. Ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat ik dan denk: ‘zie je wel dat er niks aan de hand is, ik ben toch gewoon aanwezig!’
Eigenlijk is het een geluk dat het mij gegeven is om zo’n dag volop te kunnen doen. Ik geniet er zo van, en dat laat ik heus niet uitwissen doordat ‘het’ nu in volle kracht terugkeert.
Maar het is en blijft naar hoor. Het is zo moeilijk om die rommel in mijn hoofd en mijn lichaam uit te houden in plaats van er een zwarte gedachte van te maken!
Mijn man is en blijft reden nummer één om dat te doen, maar ook als ik alleen ben gaat die vlieger op: wie ben ík en wat is de ziekte?
Nou, wordt vervolgd!
Geef een reactie