Mijn vrouw Hanneke zegt dat je het tere geloven tegemoet kunt gaan door de ‘mind’ te vestigen in het hartcentrum.
Zij zegt dit steeds de laatste weken. Zij heeft deze woorden in haar agenda geschreven. Daar schrijft zij alles in wat waar en nuttig is voor haar. Zo herinnert zij zichzelf aan wat voor haar van wezenlijk belang is, nu haar brein zo is aangetast.
De oude kaders en oriëntatiesystemen werken niet meer, maar er is wel degelijk besef. Alleen kan zij dat besef niet meer concreet uitdrukken via het conceptuele denken, in ieder geval niet langdurig. Daarom richt zij zich nu, zoals zij daarvoor ook al in haar meditaties deed, op het besef van het hart, waar het omlijnde denken en het planmatige geloven zijn opgenomen in liefde en verbondenheid. Het zijn woorden op de grens van het woordloze.
De sporten van de ladder, waar zij een leven lang aan heeft getimmerd, zijn gebroken. Trede na trede zakt zij omlaag, verliest zij de mogelijkheid om haar positie te bepalen, om conceptueel te denk
en en zich verbaal uit te drukken. Zij kan niet goed volgen wat andere mensen zeggen en ze kan maar eventjes deelnemen aan het gesprek en dan verliest ze de draad weer.
Nu is binnen die geruïneerde ladder een andere ladder neergelaten, onzichtbaar en toch begaanbaar. Die ladder – de weg van het hart – was er altijd al en heeft zij in zekere zin ook helpen meebouwen doordat zij zich in de bloei van haar leven heeft losgemaakt van alle soorten geloofssystemen, van partijdenken, van het denken in etiketten. Al die systemen zeiden haar niets meer. Het ging haar alleen nog maar om het directe contact. Daar stond zij voor in met al haar waarheidsliefde, vaak tegen de klippen op.
De continuïteit van de eerste ladder is gebroken, dat is ontegenzeggelijk waar, maar dat blijkt niet het einde te zijn, niet van bewustzijn en niet van menszijn. Er is een andere voortzetting, niet in kennen en niet in zekerheid, maar in vertrouwen en verbinding voorbij de woorden. Het besef van het hart.
Daarin, dat zij de weg van het hart gaat, zonder zekerheid, worstelend in toevertrouwen, is zij mij tot voorbeeld en inspireert zij mij om mij opnieuw te bezinnen op het verschil tussen geloof en geloofszekerheid en vooral op geloof en vertrouwen.
(wordt vervolgd)
‘Voelen met je hoofd en denken met je hart’ zei Hanneke altijd tegen mij.
Dat is wat ze nu hier vergaand in praktijk brengt. In de nieuwe praktijk van haar leven met Alzheimer. Zonder concepten, zonder systemen. Ik ken dit heel goed van haar. Wat fijn datdat er nog is.
Wat prachtig opgemerkt door Hanneke, ‘het tere geloof tegemoet gaan via het hartcentrum’, wat een inspirerende weg legt zij af! Toen mijn vader de ziekte van Alzheimer had, maakte hij voor het eerst in mijn leven ook contact met mij via zijn hart; die momenten zijn het mooist geweest in mijn leven met hem.
Wat kan ik nog toevoegen aan wat reeds geschreven werd.. .Dank jullie wel!!
Dank voor dit prachtige, voedende stuk.
Ik ervaar het als zeer verwarmend, waar en wijs.
Heel fijn, weer opnieuw inspirerend en blij makend.
Als thuis komen.
Voedsel voor de ziel op deze zonnige maandagmorgen.
Wat prachtig beschreven Hans. En wat heilzaam voor ons lezers, dat jij wel de woorden hebt en aan ons beschrijft hoe de sporten van de ladder uit elkaar vallen en dat dit niet het einde betekent, maar een nieuwe weg zichtbaar maakt. De weg van het hart.
Hanneke houdt ons een waardevolle spiegel voor!
Lieve Hans en Hanneke,
Door ons contact wat ongeveer 40 jaar geleden is ontstaan is mijn leven fundamenteel veranderd. De koers die toen is ingezet is niet veranderd, dankzij de onzichtbare inspiratie die voortduurde.
Nu ontstaan ook bij mij bepaalde ‘mistige’ plekken die lijken op ‘gaten in de kaas’. Daardoor is voor inzichtelijke vermogens meer ruimte ontstaan. Dit maakt me blij en versterkt de band met de mensen waar ik mee samenwerk. Met humor en liefdevolle aandacht vullen wij elkaar aan en geeft het mij steeds meer ruimte om mijn werk voort te zetten. Ik deel dit graag met jou en de lezers hoe elk proces in elk leven een zingeving bevat. Verwondering is de sleutel geworden en altijd gebleven .
De dankbaarheid over onze ontmoeting in de tijd, is ook toegenomen en groeit door.
Wilma
Prachtig, dank aan jullie beiden