Gewoon zijn

Ja, bijzonder is dat eigenlijk, dat beroep dat er nu op mij wordt gedaan om aanwezig te blijven.
Ik heb er alleen mezelf mee als ik afhaak,  inwendig op mensen ga zitten schelden, net doe of Hans het makkelijker heeft dan ik, en noem maar op. Want nu beschouw ik alles wat buiten directe aanwezigheid valt als symptomen, bijverschijnselen van de ziekte – ik ben er zelfs op gericht om ze heel precies waar te nemen, zodat ik ook aan een belangstellende kan vertellen hoe het gaat.

Dat heeft iets geestigs, ik word in elk geval goed beziggehouden zonder dat het een ego-trip is. Of, zoals vroeger, toen ik vaak dacht dat andere mensen dommer waren en dus minder interessant dan ik, waardoor ik meer recht van spreken had.
Het stemt tot gewoon zijn. En het lot dragen.
Met het grote voordeel dat ik erover kan communiceren met mensen die daarin geïnteresseerd zijn!
En ik raak eraan gewend dat ik vergeet. Als ik denk ‘hoe zat dat ook alweer?’, wat zo kramperig kan worden, denk ik steeds vaker dat het er helemaal niet toe doet hoe dat zat en wat er precies gebeurde. En als het er echt toe doet vraag ik het wel aan Hans, geen man overboord.

Wordt vervolgd!