Hallo lieve mensen. Ik ben van zins iets te schrijven over mijzelf dat ik zou vertellen als ik naast je zat.
En, o ja, als je dan zou vragen: ‘hoe gaat het met jou?’
Dan zou ik zeggen, dat is niet zo’n makkelijke vraag. Daarom heb ik ook lang niets geschreven. Toch is daar ook niet echt een aanleiding voor, want ik heb lieve mensen in mijn omgeving waar ik blij mee ben. En een schat van een man.
De motor moet blijkbaar opnieuw worden opgestart. Bij deze!
Ik ben gehandicapt want mijn linker arm doet het niet goed en ik ben links. De arm is gebroken, en dat betekent dat ik hem wel kan gebruiken, dat wil zeggen de wijsvinger, maar daar houdt het dan ook mee op. Dat is het enige letsel, verder doet alles het gewoon, behalve dat ik die arm ook niet goed kan buigen en strekken. Het is dus wel een behoorlijk letsel, de arm doet ook pijn. Ik zit er nu mee te schrijven alsof hij uit één vinger bestaat, wel met behulp van mijn rechter arm hoor, want die doet het gelukkig goed. Maar met die arm kan ik dus niet echt schrijven omdat ik links ben.
Ik doe het hier wel mee, want ik heb besloten om er niets meer aan te laten doen. Geen operatie, geen nieuwe dingen erin, dit is het.
En dat gaat eigenlijk best. Mijn humeur lijdt er niet onder. Ik voel me niet gedupeerd. De pijn hoort er steeds meer bij.
Het is wel een hele kunst om opgewekt te blijven hoor, en tegelijkertijd lijkt dat ook als vanzelf te gebeuren. Dat ervaar ik als regelrechte genade.
Wel is het zo dat mijn bestaan nu is ingekrompen. Echt boodschappen doen kan ik bij voorbeeld niet meer in mijn eentje, want zodra de dingen wat zwaarder worden kan ik ze niet dragen. En ik moet de juffrouw van de kassa vragen om het geld uit mijn portemonnee te halen, want dat kan ik ook niet.
Kortom, het is moeilijk, het is lastig, ik heb hulp nodig, en tegelijkertijd is het gewoon zoals het is.
Lieve Hanneke,
Wat fijn je weer terug te zien op je blog. Ik had al een paar keer gekeken of je iets geschreven had. Ik was benieuwd.
In jouw tekening zie ik in het figuurtje een vlammend hart en de armen wijd open. Het klopt! En dat met alleen de wijsvinger van je schrijfhand die ook nog eens niet buigen kan!
Natuurlijk is het ook een hele kunst om altijd maar opgewekt te blijven. Ik denk dat het genade is als je zo kunt kijken. Dank je wel!
Liefs,
Marina
Lieve Hanneke,
Ben zo blij weer iets van je te horen, en dan zo”n kleurrijke tekening daar word ik vanzelf blij van.
En zo licht hoe je nu met die arm omgaat, kan me voorstellen dat het heel lastig is, ik vind je een moedige sterke vrouw.
Liefs Erica
Dag lieve Hanneke,
Wat fijn iets van je te lezen. En wat een dappere keuze om je niet te laten opereren en het te doen met wat er is. Ik hoop dat je ondanks je beperking toch hier stukjes blijft schrijven. Ik word er altijd blij van. En je tekeningen vind ik te gek dus ik kijk uit naar je volgende creaties.
Lieve groet, Irma
Lieve Hanneke,
Wat beschrijf je je situatie toch mooi. Ik denk dan: hoe dóét ze dat toch? Nou, zó dus. Grappig, diepzinnig en kleurrijk. Liefs
dag Hanneke
Wat lees ik je blogs toch graag. En wat maak je toch heel “eigen”en wat on orthodoxe keuzes.
Je neemt het leven lijkt het meer en meer in hoe het zich aan je voordoet.
goed om te lezen, harte groet
Ceciel
Moedig en licht! Dank.
Lieve Hanneke, wat heb je weer een geweldig mannetje getekend.
Alles aan hem zit verkeerd, zn voeten achterstevoren, 4 vingers aan elke hand, scheel, en zonder mond.
Maar hij maakt een lange neus want, zoals jij ook over je eigen gebrekkigheid schrijft; ” verder doet alles het gewoon”.
Wat een humor en levenslust!
Ik geniet van jouw blog, Victorine
Lieve Hanneke,
Wat blijf je heerlijk opgewekt. Ondanks dat dit soms erg lastig is, is het de enige manier
om het leven zinnig en plezierig te blijven leven.
Fijn dat je zoveel fijne mensen om je heen hebt. Je ziet met een handicap is heel goed te leven.
Liefs Betty
Dag lieve Hanneke,
Hoe teken je dat nou, met die ene vinger of met rechts? Of is het een plaatje uit een oude doos?
Een kleurrijke vrouw ben je en blijf je, dat straal je uit, dat straalt je tekening uit.
Liefs
Jurjen
Lieve Jurjen, Hoe ik dat doe? Ja, met die rare hand, tussen mijn wijsvinger en mijn duim. Echt waar.
Hoi lieve Hanneke,
Wat schrijf je weer helder, fijn om te lezen vind ik dat. Goed dat je niet gaat sikkeneuren over pijn en zo, dat doen mensen al zo vaak. Maar toch, komt het niet meer goed met je arm? Kun je hem nooit meer goed gebruiken?
Liefs,
Peter
Het ziet er wel naar uit, Peter, dat het behelpen blijft, want ik laat hem niet opereren.