Hier is na de donder en het vuur
de zachte stem die stilte spreekt
en nu in dit laatste uur
alles vermaalt wat mogelijk leek.
Is dit het einde van het verhaal:
opgaan in verlies en vergeten?
Of is daar toch een wenkende hand
die haar beloont aan de andere kant?
Ach, er is geen eindpunt meer,
het gaan hier is haar huis
en leven is groeten telkens weer.
Tussen de droesem en het gruis
op de bodem van de schaal
flonkert weerloos weten.
“Het werd ochtend,
Zijn we uitgevochten vroeg de vrouw
We zijn uitgevochten antwoordde de engel
En hij tilde de vrouw op, hield haar tegen het licht
En zei, zie je bent doorzichtig nu
Laat me maar los zei de vrouw
En de engel knikte en liet haar los”
Helaas weet ik niet wie de auteur is, maar dit tekstje ligt al jaren bij haar trouwfoto als eerbetoon aan de laatste levensjaren van mijn moeder. De woorden kwamen meteen weer in me op als eerbetoon nu aan Hanneke. Mijn hartelijke medeleven voor jou, Hans
Na vele keren opnieuw lezen en verwerken van dit blog met tranen en diepe ontroering, kan ik eindelijk een paar woorden vinden.
‘Wees gezegend in dit laatste uur.
Wees gezegend tot Het Is Volbracht.
Wees gezegend in de diepte, hoogte, breedte
van de pijn, de glorie en de kracht.
Veel liefs! In gedachte bij jullie
Geraakt, wat een moedig en mooi afscheid van haar aardse leven- de foto is zeer sprekend bij de woorden, de vrede met wat is. Alle goeds gewenst met het vervolg in zielecontact.
ONEINDIG veel dank voor het delen, Hans.
Hanneke en jij, forever in my heart,
Alsnog, mijn gedicht van 24 januari 2024, kennelijk niet aangekomen:
Aan Hans:
” Of is daar toch een wenkende hand,
die haar beloont aan de andere kant ?”
In zwaar lijden,
zal De Liefde,
kruis dragend,
juist intenser
dan ooit,
gaan begeleiden !
Alles gegeven !
Zinvol inspannend,
tot (on)machtig-
overdragend en
toch bijgebleven !
Pijn,
als machtige kameraad,
overbruggend, geleidelijk,
steeds meer leegte
achterlaat !
Geen verwijten !
De Liefde is vrij,
door automatisch
kwijten !
Eerst opgelegd
naar jouw offer-kracht,
resterend dan wordt
volbracht !
Klein gewikt,
aan Groot overlatend,
uitstekend beschikt !
Een grotere band,
dan ooit, komt nog
inniger tot stand !
Liefs en sterkte,
Dichterbijblij
Dank, dank, dank!
Hanneke en jij hebben mij erg geraakt met haar en jouw boeken, en nu ook met je opnames waardoor ik dit bericht zie.
Ik ben er stil van, een hele vooruitgang.
Andere Hans
Lieve Hans
In liefde gevat
zijn we aanwezig
jij samen met Hanneke ?
of ieder apart?
op een eigen weg
hoe zal het zijn?
ik vraag het me af.
Hartverscheurend, stil en ontroerend. Dankjewel Hans.
Lieve Hans,
Vanmiddag heb ik je boek Zonder einde uitgelezen. Zo prachtig, die gelijkenissen in de verhalen over Abraham, Jona en Mozes, geeft me veel stof tot nadenken en mooie nieuwe inzichten. Ik wilde de nabeschouwing bewaren voor een later moment, maar iets zei me verder te lezen en daar ben ik blij om, want anders had ik deze website niet gevonden. Ik las eerst jullie levensbeschrijving en daarna de laatste blog van Hanneke, uit 2017, waarin ze zo mooi over haar dementie spreekt. Daarna las ik jouw laatste blog van nog maar twee dagen geleden, waarin een foto van Hanneke stond die me erg aan de laatste beelden van mijn tweede moeder deed denken. Zo in zichzelf gekeerd, licht ingezakt, verstild. Erbij een prachtig gedicht van jou, waaruit ik afleidde dat ze nu aan de andere kant is. Ook las ik je worsteling erin, over wat dit met je doet, hoe je het afscheid nemen van haar als mens een plek kan geven, nee, moet geven. Net zoals ik dat moest doen bij mijn beide moeders. Het is mij kennelijk nog steeds niet gelukt, want met dat ik dit las en ook de eerdere blogs en reacties erop, was ik in tranen. Diepe snikken, tot in mijn diepste geraakt. Ik kan nog geen afscheid nemen van die menselijke kant, de ‘ik’ die ze waren, de ‘ik’ die ik zelf ben. Ik hecht er nog steeds aan, terwijl ik uit je boek weet dat dit een heilloze weg is. Alleen wakker worden uit deze ‘ik’ en weer teruggaan naar mijn ‘zijn’, in loslaten, openstaan en vertrouwen, gaat verlossing bieden. Ik worstel daar al mee sinds ik die drie woorden in mezelf ontdekte tijdens mijn sabbatical in 2003. En ook via dit boek en deze blogs kom ik daar weer bij uit: loslaten van het verleden, openstaan voor het nu en vertrouwen hebben in de toekomst.
Ik ben er al een leven lang mee bezig, net als Job, vol verwijten naar de Ene, vol vragen, waarom hij me het niet gewoon ‘even’ laat zien, zodat ik het begrijp en ernaar kan gaan leven, want dat wil ik best. Maar nee, ik moet er blind naar gaan leven, zonder het te begrijpen en zonder de weg nog te zien. Dat is de les die ik uit Zonder einde leerde. Gewoon gaan, door het diepe duister, als de held Gilgamesh. Het helpt niet om een held te zijn, het gaat erom gewoon te zijn. En van daaruit te gaan, door het diepe duister en door de lege woestijn, zonder voorbehouden en reserves, vertrouwend op de Ene, op het licht. En wat ik opeens ook inzag is: ik ben nog bang om lief te hebben, juist vanwege het verlies. Maar er zijn en liefhebben is eigenlijk het enige wat je kunt doen in dit onbegrijpelijke en uitdagende leven, als hard werken, proberen te begrijpen en je best doen niet meer werkt. “Gewoon” er liefhebbend zijn. Sterkte, het ga je goed en veel dank.
Marike
Zo teer, zacht , lief !
Indrukwekkend en ondersteunend.
Lieve Hans, ontroerd en stil maak ik een diepe buiging voor jou, voor Hanneke. Dank voor weerloos weten voorbij de woorden. In warme genegenheid, Tanja Harpe
Ach, Hans …
Die stilte. Heel mooi.
Dankjewel, ik ben er stil van. Sterkte in dit zijn
Ontroerend mooi. Ik heb zoveel mooie herinneringen aan Hanneke. Sterkte
Dank je wel, voor het getuige mogen zijn van de verfijnde reis die jullie zielen maakten in oneindige verbinding.
Wat ontroerend .en ongelooflijk mooi.
Dank je wel .
Lieve Hans, Prachtig verwoord en dank je wel voor het delen. Ik zie haar verder gaan, zoals ik haar zag; koket, krachtig en met oog voor details, die ze recht uit het hart wist te benoemen. Ik heb veel van Hanneke geleerd en ben dankbaar dat ik haar heb leren kennen. Ik wens jullie allebei en Anna Myrte ontspanning, rust, vrede.
‘Of toch een wenkende hand aan de andere kant?’
Het was en is aan deze kant i.i.g. allemaal een eerbetoon van jou aan haar.
Wat ’n mooi gedicht, en hoe troostend de gedachte van eeuwige verbinding.
Hans, heel veel dank voor het delen van jouw lange en bijzondere weg met Hanneke.
Na veel mooie herinneringen aan jouw wijze en sterke vrouw gun ik haar en allen die achter blijven zo heel erg de rust waar zij nu is. Veel liefs
Zo mooi
Beste Hans, ik ben er helemaal stil van. Mijn medeleven met dit ingrijpende verlies, wat voor jou toch geen verlies is, denk ik
lieve Hans,
Ik heb minutenlang naar Hanneke zitten kijken……..
De verbeelding van het gedicht.
Dank je wel voor alletwee….
Lieve groet Marian
Als het verdriet je de strot bijna dichtknijpt, blijft het gedicht over als uiting
Wat mooi ,,Hans
Wonderschoon
Na het lezen van dit prachtige gedicht “moest” ik even naar de weblog van Hanneke.
Daar lees ik: ….”concreet wil dat zeggen dat ik erop gericht ben om steeds weer los te laten en hier te zijn, de leegte te eren in plaats van die te willen vullen. In de leegte manifesteert zich het nu, en dat gebeurt altijd precies op maat, geen onsje teveel of te weinig.”
Mooi Hans, ontroerend.
Wat een prachtige en ontroerende foto. En wat een prachtig en ontroerend laatste couplet van je gedicht.
Veel liefs,
Manjudhi
Puntje, puntje
Ontroerend mooie foto, zo zacht verwoord hoe het is,
De foto de rake zachte heldere woorden komen mijn hart binnen.
De foto de rake zachte heldere woorden gaan direkt mijn hart binnen
Ja Hans, zo is het.
De totale eenvoud die we uiteindelijk allen zijn.
Ontzagwekkend en teer, zo mooi de foto, het gedicht, de liefde,
Ontroerend, zo nabij
Prachtig Hans, prachtig
Adembenemend mooi.
Wat ontzettend mooi!