Ik ben voor de zoveelste keer tot me door aan het laten dringen dat het niet overgaat en ook niet minder wordt. Sterker nog, je leeft er niet lang mee – ik dus ook niet.
Ik was er zo mee bezig hoe ik hier en nu helder en aandachtig aanwezig kon zijn,
dat ik niet merkte dat ik er eigenlijk van uitging dat het wel over zou gaan.
Nou, ik heb nu aangenomen dat dat niet zo is.
Wel een vreemde gewaarwording hoor.
Ziektes zijn er om beter te worden.
En als je ‘gewoon’ een ziekte hebt, dan heb je pijn en vaak ook een lichamelijke handicap.
En dat heb ik niet.
Zoals ik nu zit te schrijven kan ik nergens aan merken dat ik ziek ben.
We waren een paar dagen uit en hebben een heerlijke onbezorgde tijd gehad – alleen maar uitjes. Wel was het even heel moeilijk dat onze dochter verdrietig was om mijn ziekte, en ik reageerde daar ook nogal kattig op. Ook een beetje alsof er niks aan de hand is, laat staan dat ik haar daarbij kon troosten. Dat kan pas als ik werkelijk tot mij door wil laten dringen dat mijn levensduur werkelijk verkort is hierdoor.
En tja, hoe droevig ik het ook vind, dat is wel echt waar.
Maar wonderen bestaan toch?
Zo gaat het dus heen en weer.
Tot zover voor vandaag.
Lieve Hanneke,
Ik vind het zo mooi en moeilijk tegelijk wat je (be) schrijft.
Alle goeds en liefs, Nel
Lieve Hanneke, dank voor je woorden. Je worsteling komt wel binnen bij mij. De pijn van de realiteit.
Lastig en droevig is het, maar hoe helder licht jij mij in over jouw ziekte. Dank je, Hanneke.
Dan bedenk ik dat ik ook aan de ziekte die leven met zich meebrengt, lijd: ik zie niet wat het is, waaraan mijn lichaam lijdt, maar ik ga er dood aan en misschien eerder dan ik zou willen. Zeker, dat is anders dan mijn collega Taco, die nu aan een alvleesklierontsteking wordt behandeld in het ziekenhuis.
Net zoals jij heb ook ik meestal heb ik het gevoel dat er niets aan de hand is.
Je schrijft dat het gaat om helder en aandachtig aanwezig te zijn. Dat vergeet ik nog wel eens.