Het noodzakelijk zwart (2)

Waarom noodzakelijk? Omdat het werkelijkheid is.

De dood, het vergaan, de aftakeling is werkelijkheid. Zoals ook kortzichtigheid en gemeenheid werkelijkheid zijn.
Het is werkelijkheid dat de wereld bestuurd en beheerst wordt door gestoorden die in de waan verkeren dat bezit en macht het enige is wat telt. Verdorven machthebbers in het klein en in het groot. Is het niet nu dan is het wel straks, is het niet hier dan is het wel daar. Altijd worden ergens op onze wereld mensen onderdrukt, gemarteld, verkracht, liggen luisterend wakker in de nacht. Dat is onze werkelijkheid.
En het is ook werkelijkheid dat wij zelf armzalig omspringen met onze vermogens, dat wij als collectiviteit op zijn best ons heil zoeken in beheersing en fatsoen. Voor de werkelijk grote vragen hebben ook wij in onze verheven cultuur met elkaar geen antwoord gevonden. Wij leren op school niet over liefde, de seksuele voorlichting vertelt niets over het samengaan van hoofd en hart en seks. We leren niet ons actief te verhouden tot onze schaduwkanten en de immense creatieve kracht die daarin ligt opgeslagen ten goede aan te wenden. We leren niets over mededogen als een levensgegeven, over aanvaarding van het gegevene en over de stippellijn van licht die de weg wijst.
We zijn ten gevolge van onze vergankelijkheid onderhevig aan het natuurlijk lijden en we zijn onderhevig aan het onnatuurlijke lijden dat wij elkaar aandoen. Dit alles is werkelijkheid.

Het onder ogen zien van deze werkelijkheid is het begin van het Grote Werk. Het begin van het omzettingsproces tot zijn in mededogen, wat de alchemist de Steen der Wijzen noemt.
Zolang de geest van eenheid (de witte duif) zich afwendt van de gebrokenheid, de dualiteit, het duister (de zwarte raaf), is het Werk nog niet begonnen.

Wie de dingen zo wil houden als ze zijn, moet niet aan het alchemistisch werk beginnen. De omzetting van ‘lood’ tot ‘goud’ is niet een objectief proces dat zich buiten de mens afspeelt. Het vraagt alles van de mens en zeker dat hij bereid is zelf tot ‘lood’ te wor­den en zo in de meest persoonlijke zin tot beginpunt te worden van het proces.
‘Lood’, dat is angstig zijn, je schuldig voelen en te­kortschietend, het is niet meer kunnen, onvolmaakt zijn, zwaar van geest en van lichaam, het is ziek zijn, depressief zijn, in de rouw zijn. Uiterst onaangenaam en uiterst on­gewenst.
Het vrijuit onder ogen zien van het duister binnen en buiten is het beginpunt van het levenswerk. Zonder te berusten, zonder te ontkennen, zonder reactief te zijn. Aanwezig, ondergaand, daarin tot antwoord wordend.

Niets is permanent. De aangeleerde gedachten van voortdurende vooruitgang zijn illusies. Het zijn collectieve beschermingsmechanismen.
Wanneer dit wordt beseft, vindt echte incarnatie plaats. Dan zweeft men niet meer met zijn geest (de witte duif) boven de werkelijkheid van het aardse bestaan (het zwarte, de raaf). De duif daalt af in de beperktheid.
Het wordt diepzwart. Is de geest daar wel tegen bestand?

Het vanzelfsprekende materialisme, het zogenaamde groeibewustzijn, wordt gebroken. Al die mooie doelstellingen, de beloftes van morgen, blijken geen waarde te hebben.
Maar nu dreigt een nieuw gevaar: nihilisme. Is er wel iets meer dan dit zwart? Is dit niet het eindpunt? Is niet de wereld gewoon een verzameling van eigenbaat tot de dood erop volgt?

(wordt vervolgd)