Ik schreef hiervoor: ik mag niet klagen en ik doe het ook niet.
Dat is waar, maar er is ook een andere kant aan het verhaal, want ik heb het er wel moeilijk mee.
Het is een heel naar gevoel om zo ziek te zijn als ik ben en dat wordt heus niet minder.
Ik beklaag me dus niet,
maar o wat heb ik er last van,
zowel van de gevolgen, wat er allemaal wegvalt, als van de directe lichamelijke ervaring.
Nu ben ik wel zover dat ik niet meer geloof, of stilletjes hoop, dat het zal ophouden.
De mensen die echt leven met een handicap, ik zie nu wat het van hen vraagt.
Als je je handicap centraal stelt kun je wel inpakken.
Heel interessant is dat alle trekjes die ik had zo duidelijk aan het licht komen,
maar vooral dat ene, het opperhoofd zogezegd,
waarin ik meen dat ik goed zie wat er bij iemand mankeert en wat die daaraan zou moeten doen.
Sterker nog: ik richt(te) me daar als vanzelfsprekend op, het was mijn sterke punt. En voor een deel ook mijn werk.
En ja, wat dan meestal buiten de boot valt is juist je zwakste punt.
Hemeltje lief.
*
Having no destination, I’m never lost. Dat las ik ergens.
Het is de omgekeerde wereld.
Inderdaad heb ik heel lang een voorstelling van mijzelf gekoesterd.
En een voorstelling is hetzelfde als een vermeende bestemming.
Een openbaring in de toekomst waar al datgene wat zo moeilijk is oplost.
Aan het eind van dit lijden is een licht, waardoor ik verlost word van alles wat kwelt.
Waarom zou dat nu dan niet kunnen?
Ik kan nu zonder voorstelling zijn.
Lieve Hanneke,
Een praktische uitwerking van het tweede woord uit de aseret ha dibrot. “Maak geen gesneden beeld. ”
Als ik jouw tekst lees komt in mij op dat je er aan toe bent om dit woord te koppelen aan het ene gebod van Jezus. Heb uw naaste lief gelijk uzelf. Wanneer je geen beeld maakt, noch van God noch van iets op aarde en je naar alles met Liefde kijkt dan hoef je niets meer te krijgen! Je hebt dan nl. alles al. Het is Licht. Ziek of niet ziek is niet de vraag, niet het probleem. Wezenlijk verschil je niet van de ander of zo je wil van de Ander. Het Licht is geen status quo. Niet iets dat daar en dan er voor jou is. Het is er tot in de diepste duisternis. Zonder voorwaarden, zonder prijskaartje. Als je de weg volgt van die tweede van tien wegwijzers en die kleine grote man van Nazareth!
Dit alles leerde ik zien door al het werk dat ik met jou deed! Door ontspannen aanwezig te zijn en te voelen met mijn hoofd!
Heel veel liefs en een dikke knuffel
Jacqueline
Dag Hanneke, net 65 geworden, ben ik bezig met het nu, met tijd en toekomst. Ik werkte bij ouderen met alzheimer . Ik vind het bijzonder hoe jij je proces beschrijft, ook beschrijft hoe je last hebt van je situatie, maar hoe daar juweeltjes in woorden uit ontstaan. Zij geven licht, doen nadenken en beseffen. Bedankt. Een goede kersttijd gewenst en een goed 2015. Anna
Mooi geantwoord door Anna: hoe er door de moeite heen juweeltjes in woorden ontstaan; de lotus groeit uit de modder.
dag Hanneke,
Ziek of niet, instrument blijf je toch. Dat is troost.
Een zalige Kerstmis en een vredig 2015.
” Aan het eind van dit lijden is een licht, waardoor ik verlost word van alles wat kwelt”.
Jij zegt: waarom zou dat nu dan niet kunnen?
Wat een eye-opener, Hanneke!
Dank je.
Ook in je ziekte ben je zo’n buitengewoon helder licht.
Tine
Lieve Hanneke, wat een ontdekking! Ik heb ook een voorstelling over mezelf, wat ik zie als m’n bestemming. Bij mij is het niet het ‘opperhoofd’ (overigens, ben ik van mening dat je het goed ziet/zag, met je zicht is niks mis; kijk jij daar nu anders tegen aan?). En ook ik denk, eens houdt het allemaal op en ben ik ontslagen van alle verplichtingen.
Dat kan dus ook nu, zeg je. Ik kan nu zonder voorstelling zijn.
Ik kan dat nog niet. Ik merk dat ik nog erg gehecht ben aan m’n voorstelling van mezelf. Wat een ontdekking!
Liefs,
Tanja
Dank, Hanneke,
Overgave is zwaar, blanco, zo maar in je blootje, zonder iets of rem.
Wat blijft er over?
Ik denk vrede, zo hoop ik dat.
Een omhelzing.
Wat kun jij je toch precies uitdrukken, Hanneke, waardoor mij heel klaar voor ogen komt hoe het met jou is en ik mij weer afvraag hoe dat dan bij mij is. En dan blijkt dat we soms ongeveer hetzelfde zijn en dan weer heel anders.
Het is een heel naar gevoel om zo ziek te zijn als ik ben en dat wordt heus niet minder, (..) o wat heb ik er last van.
Lieve Hanneke, ik lees je schrijven – vooral die eerste zinnen – als een gebed
‘Hoor toch hoe ik zucht; er is niemand die me troost.’
Dat is een zinnetje uit de Klaagliederen van Jeremia uit het Oude Testament. Die liederen ben ik mooi gaan vinden, ik heb ze leren lezen als jammerklachten diep vanuit een mensenhart, taal voor mijn klagen. De klacht tot God gaat door merg en been.
Zo schrijf jij die zinnen. Je raakt me ermee aan.
Dank je en veel liefs, Liny
Ben ontroerd en diep geraakt, dank lieve Hanneke,
erica
Maar is dat dan niet zo? Dat er een punt in tijd of een perspectief bestaat, waarin er ‘vrede’ voor ons is zonder te verwachten dat de ellende en het ongemak ophouden? En al is die vrede er nog niet, we weten dat ie bestaat? Of ben je iets totaal nieuws aan het ontdekken Hanneke? Iets dat zelfs voorbij gaat aan die geprojecteerde vrede?