Het regime van Saturnus (slot)

Waarom duikt een herinnering juist op dit moment op. Heeft dat dat iets te maken met de situatie waarin ik verkeer, met de vragen en de opgaven waarvoor ik mij in mijn dagelijks bestaan gesteld zie?
Ik ga er om te beginnen van uit dat dit inderdaad het geval is. Net zoals een droom, beschouw ik een plotseling oprijzend herinneringsbeeld als een boodschap die mij richting kan bieden op mijn levensreis. De boodschap van een herinneringsbeeld is meestal minder rijk dan de boodschap van een droom, maar daarom niet minder pregnant en ik doe er goed aan er onbevangen naar te kijken. Wat wordt mij hier geboden in de vorm van mijn eigen herinnering? En waarom wordt dit mij juist nu voorgeschoteld?

Ik weet een heleboel niet van de onmetelijke werkelijkheid, die we vanuit ons persoonlijk bestaan het onbewuste plegen te noemen, maar ik heb in de loop van de tijd wel geleerd dat de boodschappen die we vandaar ontvangen in wezen weldadig zijn. Wanneer je de intuïties en opwellingen als geschenken ontvangt en tot je door laat dringen, kom je in contact met de hulp die erin besloten ligt.

De eerste vraag is dan: heeft deze herinnering iets te maken met mijn huidige situatie? Is het een waarschuwing en loop ik misschien het risico weer in eenzelfde soort beschamende situatie verzeild te raken? Wijst deze herinnering mij met andere woorden op een karmisch patroon?
Ik moet daarbij denken aan de beroemde woorden van de chassidische rabbi Boenam: ‘Wanneer is de zonde vergeven? De zonde is vergeven wanneer wij hem niet meer doen.’ Toegepast op schaamte betekent dit dat het beschamende handelen uit het verleden is opgelost zodra we het in onze huidige situatie niet voortzetten.
Dat is dan vervolgens ook de opgave: (1) herkennen wat ik al zo vaak in vele verschillende vormen heb gedaan en (2) dit niet voortzetten. Het is een oude bekende die mij nooit iets goeds heeft gebracht.

Soms echter heeft zo’n herinneringsbeeld, hoe goed je ook kijkt, niets te maken met de huidige situatie. Het is een op zichzelf staande herinnering die tot nu toe, om wat voor reden dan ook, in het archief was opgeslagen en die nu rammelend met zijn ketenen de trap op komt. Hij duikt op, daarvan ben ik overtuigd, omdat het nu aan de orde is dat hij oplost.
Kijk, dan heb je niets meer aan analyse. Dan is er geen direct nut meer. Het gaat er dan alleen maar om of je wilt ervaren wat daar opkomt. Of je zo benieuwd bent en zo van het leven houdt dat je liever de stroom volgt dan bij de blokkade neerzit.
Als dat zo is, word je ondergedompeld in de herinnering met het randje. Eerst voel je het randje – de brandende schaamte en het daar vaak op volgende neerdrukkende schuldgevoel. Het lijkt alsof dat randje alles is en alsof er geen einde aan komt, nooit, maar dat is een voorspiegeling, want als je er niet voor terugdeinst maar erin gaat, in vertrouwen of op hoop van zegen, blijkt het een dun vlies te zijn. En dan, als je het vlies doorbreekt (ik heb daarbij het beeld van het springen door een brandende hoepel), valt de beklemming plotseling weg en komt de energie, die er al die tijd in verpakt was, vrij. Het is alsof je begint te blozen, niet alleen je hoofd, maar van top tot teen. De warmte komt vrij en doorstraalt je. En de herinnering blijkt gewoon een herinnering te zijn, waargenomen en opgenomen door de regisseur die achter het drama aanwezig is. Er is geen extra emotie, geen verbergen, geen schuld, geen beschuldiging ook. Het is zoals het is. Jouw leven. Jouw zo-zijn. Zonder blaam.
En het enige dat daarvoor nodig is, is dat je niet terugdeinst en je opent. Weerloosheid is de sleutel.

Makkelijk gezegd. En als je het doet ook makkelijk gedaan. Maar die overgang is het moeilijkst, de overgang van vluchten en verbergen naar het openen van de handen en het niet meer weerstaan van de veronderstelde boze.
Gelukkig ben je hier niet alleen in. Er is hulp van binnenuit en er is hulp van buitenaf. Van binnenuit word je via de buizenpost van de ziel steeds weer herinnerd aan de weg die je gaat en wat je het meest liefhebt. En om je heen zijn daar die anderen, die zo anders naar jou kijken dan jij naar jezelf kijkt in je donkere momenten. Het oog van de ander ziet jou in perspectief als meer dan alleen dat ene waarvan jij je afwendt.
Vertel het de ander. Ontwaak uit de teruggebogenheid op jezelf. En geef op de manier die jou gegeven is. Daarvoor ben je immers geboren.

*

Aan het begin van deze artikelenserie vertelde ik dat ik een paar weken lang een niersteen had gehad en dat hij er was uitgekomen. Ja, hij was eruit gekomen, maar daarachter bleek een andere steen te zitten, zo te voelen nog groter, en die is er nog niet uit. Het is een pijnlijke geschiedenis. Heel vermoeiend ook.
Ik neem nu een paar weken vrij van mijn weblog. Tijd om te herstellen en misschien ook om aan een nieuw boek te schrijven, dat in mij vorm begint aan te nemen. Nu kijken of het over de drempel wil komen.
Bij leven en welzijn tot over enige tijd. Het ga jullie goed.

Hans