Snijd mij open, naai mij weer in elkaar, wat er ook gebeurt, er zijn littekens, een paar medailles, maar er verandert niets, en snijd mij weer open, nee, ik heb het niet tegen jou, jij hoeft niets te doen, het leven doet het wel, en naai mij weer aan elkaar, ik zal misschien kreunen, schreeuwen, mij om en om gooien, misschien een feestje vieren, verder verandert er niets.
Ik blijf hetzelfde lied fluiten, of het nu eb is of vloed, ik blijf hetzelfde zien en zingen, het lied van stilte en troost, van jou en mij, altijd weer de geboorte, de dood en de opstanding, de liefde en de stilte.
Alles is zoals het was. Er is slechts een deksel weggenomen. Dat is alles. Ik zie de kinderen in de mensen spelen en ik weet dat we elkaar kunnen opheffen en kunnen bijstaan om niet bitter en vreemd te zijn.
Het is een heel werk, zwoeg, en soms gaat het opeens van een leien dakje, roetsj.
Hier. Deze plaats. Dit leven.
Dank je wel Hans. Wat prachtig en ontroerend en hoopgevend. Heb het goed samen.
Lieve groet, Ingeborg
Lieve Hans,
ontmoeten van een zielsverwant is zo hartverwarmend….
Wat mooi, wordt er vrolijk van. Heb het goed.
Die komt binnen. Heerlijke taal.
Prachtig …..en wat een mooie tekening xxx
Prachtig…
Dank.
Ronald.
Prachtige lyric; het aangename verblijf in duitsland werpt weer haar vruchten af.
Wat een prachtige tekst, Hans.
X
Maria
Prachtig!!