Het valt niet mee om van hieruit te schrijven, alles is anders en meer gecompliceerd dan ik gewend ben. Daarom stelde ik het maar liever uit, tot ik weer op mijn eigen lieve computertje kon. Maar ja, dat kan wel weet ik hoe lang duren. Dus ben ik hier netjes gaan zitten, vraag aan Hans hoe ik met dit apparaat om kan gaan, zet de tegenzin tegen al dat nieuwe gedoe opzij. En ga dus schrijven. Inmiddels is er al een aardig stukje tevoorschijn gekomen.
Hier zijn we in Jagdhaus Wiese. Middenin de bossen. Het is heel stil om me heen. Zowel hier binnen, want Hans heeft een eigen rustige kamer boven, vlak onder het dak, als ook buiten, waar we meteen middenin de natuur zijn en het heel stil is.
Ja, het is echt een andere wereld. Moeilijk uit te leggen hoe precies. Alles is wat zwaarder en serieuzer ‘dan bij ons’, ook dikker trouwens, en tevens is men hoffelijker, ook met elkaar.
Ik zou hier niet willen wonen, maar dat hoeft ook niet. Dat maakt het in zekere zin tot een soort walhalla. Als ik tenminste de kritiek die me eigen schijnt te zijn, en die ik dus in deze andere omgeving voor mijn kiezen krijg, niet serieus neem. Nou, dat vraagt nogal wat. En tevens vraagt het nou ook niet zoveel, juist omdat het zo’n andere omgeving is met zo’n andere manier van omgang met elkaar. Eigenlijk is het een groot spel, zo ervoer ik het vanavond, waarin je kunt kiezen tussen je ergeren en vinden dat je het zelf veel relaxter doet, en gewoon waarnemen wat er gebeurt zonder daar iets van te vinden. Dat vraagt veel hoor, voordat ik het weet heb ik weer een mening.
En juist omdat het echt een andere omgeving is met andere, meer ‘vastgestelde’ manieren van doen, waar voor mij de neiging om daar iets van te vinden meteen paraat is, vind ik dit heel prettig. Want ik zie de vanzelfsprekende intimiteit die er is tussen de grote mensen en hun kleinkinderen, en niet te vergeten de vanzelfsprekende autoriteit die de ouderen hebben, terwijl het toch gewoon in contact blijft. Net alsof ze het zelf zo hebben uitgevonden.
Wordt graag vervolgd, want ik ben zelf ook nieuwsgierig.
e
Ik stel me voor dat je in Duitsland was, als je schrijft over je verblijf op een formelere plek dan je gewend bent ;-). Met formeler zijn, (een meer vastgestelde manier van doen hebben, zoals jij dat zo raak noemt) dan we in NL gewend zijn, is mijns inziens inderdaad niets mis! Al was het maar om de vanzelfsprekende autoriteit die de ouderen daardoor meer hebben, terwijl ze toch in contact blijven, zoals jij schrijft. Ik heb altijd veel oudere vrienden gehad, met het nadeel dat ik twee goede vriendinnen ook voortijdig heb verloren aan ziekte en de dood, maar met de winst dat ik door hun levenswijsheid veel van ze heb mogen opsteken.
Ik heb Hanneke voor een paar dagen geachrijven en hebben gezien dat een ouwe vriend heeft ook gescrijven.
An Peter en Els…ik wil gewoon dag zeggen…ik was voor een tijdje jullie bewooner! Is dat de gooie woord? In iedere geval, ik ben blij dat het met jullie goed gaat. Liefs von Annie (Barker, Janssen) Addington minor7911@gmail.com.
Hoi Hanneke,
Ik was met Els een paar weken in Frankrijk, waar we kampeerden met mensen die we na alle jaren dat we er even of wat langer komen, hebben leren kennen. Anders is het daar. Zij kennen ons nu ook en ik krijg een hand van de mannen, elke dag dat we elkaar voor het eerst zien. Ik geef de vrouwen een kusje. We zeggen elke keer goedendag (Bonjour of Bonsoir!) tegen elkaar, als we elkaar tegenkomen. Het lijkt allemaal wat formeel en toch is het lief en vriendelijk.
Dat is anders in de stad, al groeten wij elkaar hier in de buurt waar wij wonen, gelukkig ook.
Fijn, Hanneke, om weer van je te horen op je blog.
Als ik dit lees denk ik terug aan de laatste retraite met leerlingen van Hans, waarin Hans het had over het heel specifieke Anders Zijn van ieder mens. Het Anders Zijn waarin je unieke talent en tevens je grootste kwelling verborgen zit. Jouw talent om vrijwel on-middelijk te weten “wat er niet klopt” als je een (nieuwe) ruimte in gaat. Mooi en inspirerend zoals je verwoord hoe je daar nu in deze omgeving mee omgaat:
“Eigenlijk is het een groot spel, zo ervoer ik het vanavond, waarin je kunt kiezen tussen je ergeren en vinden dat je het zelf veel relaxter doet, en gewoon waarnemen wat er gebeurt zonder daar iets van te vinden”
En: “Dat vraagt veel hoor, voordat ik het weet heb ik weer een mening”. Kritisch, maar ook met liefde en mededogen.
Ik ben benieuwd naar je vervolg.
Lieve groet, Janneke
Ja. Heb je weer gevonden. Ik kijk veel en ben zo blij om weer van je wat te horen. Ik luisteren. Liefs, Annie
Fijn om weer iets van je te horen Hanneke. Je woorden zijn zo precies en herkenbaar voor mij.
Kan er gelukkig om glimlachen, dank daarvoor.
Lieve groet
Erica
Lieve Hanneke,
Ja leuk dat je het schrijven weer hebt opgepakt en ik herken meteen weer dingen. Bv over hoe kritisch je naar je omgeving kan kijken, maar meteen ook de oplossing erbij geeft. Gewoon achteroverleunen en waarnemen hoe het gaat, met interesse in plaats van met oordelen.. In zekere zin misschien makkelijker als je in een andere cultuur bent, maar ook bij mij thuis gewoon mogelijk. Kijken, waarnemen dus en steeds weer je oordelen loslaten. Ik leer dat zelf ook heel erg door mijn kinderen, in hoe zij met hun kinderen omgaan. Zo anders dan hoe ik het destijds deed, maar zo leuk en letterlijk bevrijdend, want zij hoeven van zichzelf niet aan een bepaalde norm te voldoen en hun kinderen mogen veel meer zelf ontdekken hoe hun wereld in elkaar steekt. Heel verfrissend. Het zijn dan ook blije kinderen!
Ik wens je daar nog een fijne tijd en hoop weer opnieuw iets van je te horen!
Ha Hanneke,
fijn dat je je laat horen, uit een andere wereld, waar je je weer toe moet verhouden, waar zo veel anders is. Subtiel he, hoe kleine verschillen in cultuur zo’n andere indruk geven. Dikker, formeler, intiemer. Ik word altijd uit mijn patroon getikt, uit gewoontes, als ik niet thuis ben, dat vind ik het fijne van op reis zijn. En jij bent dus nu ook wakkerder op de andere manier van met elkaar omgaan. Vertel vooral verder over hoe een vrije vogel als jij formelere omgangsvormen ervaart. En je arm? Kun je iets meer schrijven of tekenen?
Dag!
Lieve Hanneke,
”
Heel erg fijn om je hier weer tegen te komen.
Ik was al een tijdje benieuwd hoe het met je zou zijn. En ik ben blij om te lezen dat het goed met je gaat.
Dat lees ik er tenminste uit. De wereld om je heen beschouwend…. jouw eigen plaats in die wereld.
Zo heb ik je ook leren kennen. Daar ben ik ook van gaan houden.
Ik ben erg benieuwd naar wat jij nog meer gaat “uitvinden
liefs en groet Marian
Fijn dat je de drempel van het schrijven hebt genomen. Ben ook benieuwd naar t vervolg!
Richard