Het is een vreemde ziekte die ik heb. Hij is er of hij is er niet. En als hij er niet is, is er niets aan de hand. Kijk, als je een zeer been hebt, heb je er meer of minder last van, maar het blijft zeer doen. Maar in dit geval komt het en gaat het. En als het er niet is, denk ik steeds weer: ‘nu is het over’ – tegen beter weten in weliswaar, maar ik denk het toch.
Interessant is wel, dat wat mijn ontspannen aanwezig zijn in de weg zit qua inhoud in geen enkel opzicht verschilt van vroeger. Het is altijd een mening over iemand, een negatief commentaar. En de grap is nu wel dat het er vroeger bij hoorde, en dat ik het nu zie als een kenmerk van mijn Alzheimer. Op de keper beschouwd dus eigenlijk een voordeel.
Gisteren hadden we een bijeenkomst bij ons thuis. En tot mijn grote vreugde kon ik niet alleen alles volgen, maar was ik ook actief aanwezig.
Het is in deze periode werkelijk een kwestie van totale inzet! Ik kan me in mijn hoofd geen afleiding, oordeel, bijgedachte enzovoort meer permitteren. Dus.
Humor is van levensbelang.
Humor is eigenlijk het besef dat er niks te veranderen valt aan het parket waarin je verkeert,
en dat je het ziet als een uitdaging die vraagt om onbekende inzet.
Kijk, ik heb het nu eenmaal, dus bezig zijn met hoe het zou zijn als… enzovoort slaat nergens op.
Wat kan ik wel?
Daar op die grens is humor.
Geef een reactie