29 oktober
Nou, humor! Dat is toch ook niet alles.
Vandaag word ik er met mijn neus opgedrukt hoe ernstig het in werkelijkheid is.
De neiging om het te relativeren en mezelf voor te houden dat ik zelfs zou kunnen genezen, is nogal sterk – en slaat natuurlijk nergens op.
Dat moet ik nu wel tot me door laten dringen. Het is menens! Het idee, de gedachte, de voorstelling, dat het ooit weer goed komt, is onzin. Sterker nog, daardoor ben en word ik een last voor mijn directe omgeving – en dat is dus vooral mijn man – die dan steeds weer de nare opgave heeft mij te vertellen dat het wél zo’n vaart loopt en écht niet over zal gaan. En dat is niet eerlijk, want zelf weet ik dat eigenlijk ook.
Dat vind ik echt treurig – ik hield me namelijk wel vast aan die gedachte.
Tot zover voor vandaag.
Er komt toch nog iets:
Het weten dat ik er iets over moet schrijven,
werkt als een stimulans
om bij zinnen te blijven!
Hoi Hanneke,
Wat fijn om je zo te kunnen volgen.
Wat fijn Hanneke, dat schrijven je helpt om hier te blijven.
Zo raak je mij, twee vliegen in een klap!
Liefs, Lydia