Het is wel vreemd om zowel degene te zijn ‘die dit heeft’, als degene over wie er geschreven wordt. Want als ik bijvoorbeeld lees wat Hans over mij geschreven heeft (zie zijn blog), ben ik volkomen normaal en moet ik me zelfs tegen mijn zin gaan inleven in die zieke vrouw met Alzheimer. Er is geen andere oplossing voor hoor, en het is ook wel geestig want juist dát hoor ik nu niet meer te kunnen.
Dit wil niet zeggen dat het over is. Integendeel, het ‘nare gevoel’ maakt steeds meer deel uit van mijn gewone leven.
Maar wat ook steeds meer deel uitmaakt van mijn gewone leven is dat we samen ergens naartoe gaan, wandelingetjes maken, boodschappen doen, goede vrienden bezoeken. En grote delen van die tijd geniet ik, ja, hoe kan ik dat nou uitleggen: contact gebeurt niet vanzelf, er is geen vanzelfsprekende inhoud, daardoor ervaar ik het als intiemer en directer en liever.
Ik denk niet meer dat het wel meevalt. Ik vind het heel moeilijk. Ik verzet me niet.
En ik heb een schat van een man, lieve zussen en lieve kinderen.
Ik ben trouwens twee weken geleden met mijn zoon Pieter drie dagen in Berlijn geweest. Hij had mij uitgenodigd en alles geregeld. Eerste klas trein, hotel, uitstapjes in de stad. Verrukkelijk! Wat een leuke stad is dat.
Geestig detail is dat de vrouw bij de balie Pieter aansprak met: ‘u en uw vrouw’
Dat was wel giechelen geblazen.
We hebben het heel goed gehad, swingend en vertrouwelijk.
Dag Hanneke,
Ja, Betty heeft gelijk: je doet het heel erg goed. Daarin ben je een indrukwekkend voorbeeld.
Hartelijke groet.
Wim
Lieve Hanneke,
Je niet verzetten is het enige antwoord tegen het onvermijdelijke. Hoe lastig ook.
Wat treed je met open vizier de Alzheimer tegemoet. Zo eerlijk en zonder gedoe.
Ik volg je dagboek met veel aandacht en plezier.
Je doet het goed.
Veel liefs en alle goeds,
Betty