In het paradijs

Ik heb bijna twee maanden niet geschreven, niet voor mijn weblog, maar ook verder niet. Ongekend!
Nu begint het weer te kriebelen. We zijn bijna twee weken in Sauerland, Hanneke en ik, verder niemand. Alles is afgerond. Ik heb zes weken van formulieren invullen achter mij liggen – een vreselijke klus. Nu ben ik alweer een flinke tijd aan het vasten. Er zijn geen besognes, geen losse eindjes.
De ziel gaat te paard en Hanneke heeft een paardje dat de weg steeds kwijtraakt, dus het duurde tamelijk lang voordat zij hier was aangekomen. Inmiddels is zij er en maakt zich niet meer druk om tijd en plaats en wie zij is en wie deze man is, die zegt dat hij al 45 jaar met haar samen is. De dingen gaan zogezegd hun gangetje.
Ik wandel, maak met de smaakvolle precisie van een vaster maaltijden klaar voor Hanneke, doe de was, ga naar de sauna, slaap wat en lees veel. Dat heet vakantie. Ik geniet van Longchenpa (die alles steeds weer hetzelfde steeds weer anders zegt), lees boek na boek van Colin Wilson (een schrijver waarmee ik al meer dan 50 jaar een vriendelijk kribbige verhouding heb) luister naar Fairport Convention en Sandy Denny (vond ik vroeger te slap, maar dat stoort mij nu niet in het minst). En het begint dus weer te kriebelen. Het schrijven. Die woorden achter in mijn hoofd die naar voren dringen..

Hartelijk dank trouwens nog voor de vele vriendelijke reacties naar aanleiding van mijn laatste weblog. Zorgzaam en nabij. Er lag toen inderdaad veel op mijn bord, maar ik kan nu gelukkig zonder iets te verfraaien zeggen: Je hoeft je geen zorgen te maken, als je dat al deed. Het gaat goed met ons en er is veel daadwerkelijke steun. Prettig is ook dat nu alle formulieren zijn ingevuld en alle onderzoeksgesprekken hebben plaatsgevonden en er vervolgens is beschikt dat we PGB (Persoonlijk Gebonden Budget) ontvangen. Daar hoop ik nog het een en ander over te melden. Maar eerst over het paradijs, want dat kriebelt het meest.

Ik wandel hier veel, soms wel vier uur op een dag. ’s Ochtends vroeg loop ik een paar uur in m’n eentje en ’s avonds, net voordat het begint te schemeren, een uur met Hanneke. ’s Ochtends kom ik geen andere wandelaars tegen, wel mountainbikers, meestal in groepjes, een enkele keer alleen. Die ontmoetingen op de smalle paden zijn altijd hartelijk.Een fietser die mij tegemoetkomt en voorbij suist, roept mij iets toe. Ik versta niet wat hij zegt, maar de toon herken ik. ‘‚Ja, herrlich!’ roep ik. Een ander antwoord is niet mogelijk. We zijn in het paradijs.

In het paradijs ook met de dieren. Tenminste, zo zie ik het. Zoals het in de Bijbel staat: de wolf legt zich neer naast het lam, de panter vlijt zich bij het bokje neer. Maar de lammeren en de bokjes hier in de bossen zien dat helaas anders. Zij weten niet dat ik met hen in het paradijs ben en duiken weg als ik eraan kom. Een hert verdwijnt schielijk in de struiken, een haas rent nog even met hoge oren voor mij uit over het pad. Het hoeft heus niet, zeg ik, denk ik, maar weten zij veel, zij kennen mij niet als een vreedzame medebewoner, maar als een mens, dat wil zeggen de jagerman die de dood brengt, de houthakker, die met snerpende messen hun bomen even boven de grond afsnijdt, diepe sporen trekkend door hun land. Toch zie ik even later vlak voor mij op een houtstapel twee vosjes spelen, achter elkaars staarten aan, koddig en razendsnel. Ik sta uit de wind en beweeg mij niet, alsof ik deel ben van het landschap. Blij tevreden, zoals je dat ook kunt hebben wanneer een baby je toelacht. Het is goed. Alles is goed.

Lopen en mijmeren, dat gaat bij mij goed samen. Lopen en in gedachten schrijven. Grote stukken van mijn boeken heb ik zo geschreven. Vooral als ik vast zit in een tekst, helpt niets zo goed als een stevige wandeling, bij voorkeur tegen de zwaartekracht in. Dan vallen de gedachten weg, de scenario’s, wat ik al weet, en wordt de rangorde hersteld: ik hoef niet zoveel te doen, ik gebeur, het gebeurt.
Zo ontvouwt zich nu klimmend en dalend in mij een nieuw verhaal over het paradijs. Er ontstaat een verhandeling over het paradijs in het boek Genesis van de Bijbel, dat niet alleen van toen is, maar evenzeer van nu. Het verhaal achter het verhaal. Over de man en de vrouw, die één waren en twee werden. Over de heling van het leed van gespletenheid. Over de Steen der Wijzen, die ook wel het Heilig Huwelijk wordt genoemd. Het medicijn dat gevormd wordt wanneer seks en hart samengaan – medicijn voor de wereld.
Hiervan wil ik graag verslag doen.

(wordt vervolgd)